Ez ji vera meselê bibêjim. Bavê Aramê Tîgran yek ji wan 15-20 kesanin ku di sala 1915’an de li nêzîkê gûndê Bianda ya Sasonê ji komkujiya Ermeniyan sax maye . Ku ji komkujiyê xilas dibe, direve aliyê Sûrî diçe Qamişloyê. Wê demê malbateke Kurda li wan xwedî derdikeve. Li ser wê xwedî derketinê, Aramê Tîgran jî ji bo deynê, dilsozîya xwe ya bi Kurda re hertim nişan dide û kultura me diparêze…

“Etar” ji 138 kurteçîrokan pêk tê. Ev çîrok bi giştî li ser serboriyên nivîskar ava bûne. Nivîskar dema ku etarî kiriye rastî bûyerên cuda cuda hatiye, ji van her mijarên cihêreng di vê pirtûkê de cihê xwe girtiye. Taybetiya van çîrokan ew e ku çîrok hem kenewer in, hem ecêb in, hem jî rastiya jiyana civakê derdixin holê. Lodî bi vê berhemê bi awayekî hosteyane vegotina xwe domandiye û wî daye nîşan ku ew bi kurteçîrokên xwe çanda devkî bêmihnet neqlî nivîsê dike.

Dema şagirt çû dibistanê. Dît ku mamosteyê wî çay û biskivîtê dixwe. Rojî bû. Şagirt got: “Mamoste ma tu ne bi rojî yî gelo!?” Mamoste got: “Na!” Şagirt dîsa pirsî: “Mamoste tu îro ne rojî yî yan jixwe tu nagrî?” Mamoste got: “Na, jixwe ez nagrim!” Şagirt got: “Tu çima nagirî? Tu nexweş î an na?” Mamoste got: “Ez File me.” Şagirt got: “Estexfirullah mamoste.” Mamoste got: “Yaw ez dibêjim ez File me!” Şagirt got: “Wisa nebêje mamoste, tu yê gunehkar bî!” Mamoste got: “Ez dibêjim ez File me, tu dibêjî estexfi

Ev sedan sal in welatê me di bin nîrê mêtinkariyê de dinal e.Ji her tiştî bêhtir zilm û stemkariya li ser zimanê me kiriye ku gelek kes xwe jê dûr bikin. Nebûna perwerdehiya bi kurdî û pêla bişavtinê derbek mezin li wêjeya kurdî jî xistiye. Bikarneanîna zimanê kurdî ne tenê kir ku ziman qels bibe, lê helbesta li ser hîmê xwe bejnavêtî jî wek dara bêpel û kulîlk çîptazî bimîne. Helbest di nav beşên wêjeyê de ya herî resen û xweser e. Lew helbest bi peyvan tê nivîsîn û em zanin ku her peyvek xwedî deng, reng

Hey Tu! Ewê dînemêr Ewê şêr Ewê Dimokrat Û Ewê netitişt Ewê Tirsonek Ewê qehp Tu, Tu ewê di neynikê de; Ji xeynî te kî heye Li ba min .