Bir rüzgar esecek ve ben Kayıplara karışacağım Apansız yok olan Mevsimsiz kelebekler gibi Sevdiğim bir insan her gittiğinde yanımdan Yüreğimden bir gül daha bırakıyorum Yağmurlarda çıktığım dağlara, faniliği hatırlatan geceye Uzun uçuşlara revan olan göç kuşlarına Bıraktığım her gülde, bir kırışık daha beliriyor yüzümde

Zamanın geçmesini istemiyorum. Bitecek çünkü. Ne bitecek? Güzel olan bitecek. Benim okulum bitecek, senin aşkın bitecek, ötekinin ömrü. En esrik şarkılar ve şiirler bitecek. Yalnız derdimiz bitmeyecek. Bitmeyecek çünkü çok duyarsız insan var hayatta. Eğitim şart. Ancak nasıl bir eğitim? Onu ben de bilmiyorum. Bugünkü eğitim olmadığı kesin. Bu bilgiççe konuşan adamla aynı okuldan mezun olduk öyle mi? Bana dersimi veren öğretmenler ona neden dersini veremediler? Burada yanılıyorum farkındayım. Bana dersimi ek

Mesela, ne diye sevdiğimizle daha çok zaman geçirmiyoruz? Bıraksak artık şu telaşı bir kenara, şu geçim bahanesinin pençesinden sıyrılsak, her şeyin geçim olmadığının bilincine varsak; yalnızca annenin dizinde olduğunu bilsek mutluluğun da, merhametin de, huzurun da, yalnızca sevgilinin elinin sıcaklığında olduğunu bilsek... Hayatın anlamı ne, diye oturup düşündüğümüz oluyor mu hiç? Bizi bundan alıkoyan hangi mühim meseledir, anlamıyorum.