Din ve siyaset ayrı fakültelerde, ayrı bilim dalları olarak okutulabilir ama toplumdaki görünümleri ve sonuçları birbirinden kopuk değildir. Hatta tam tersine sıkı bir ilişki içindedir. Bu ilişki rastlantısal ve geçici değildir. Her kilise devleti, her devlet de kiliseyi bir araç olarak görmüştür. Bu karşılıklı kullanımın modaliteleri, kullanılış biçimleri farklı olabilir, ancak sonuç aynıdır.

Din ve devlet ilşkilerini inceleyen Batılı yazarlar çağdaş dünyada dinin yerini saptamaya çalışırken. Hıristiyanlığın giderek önemini kaybetmesine rağmen, değerlerinin kaybolmamış olduğuna işaret etmektedirler. Onların gözettikleri değerler, tabii ki, ahlaki değerlerdir -ve de bazı törensel alışkanlıklar. aynı zamanda, dinsizleşen bir toplumda Kilise´nin günden güne daha çok devlet işlerine karışmak istediğine fiilen karıştığına dikkat çekmektedirler. Bu durum, vicdan özgürleğünü kabul etmiş siyasi toplumla

Batı´nın göreli uzun tarihinde, tektanrıcılığın meşruluğunu Vahiy´den alması ve bu meşruluğu dayatmak için geliştirdiği dogma ya da doktrin, Pirenne ve Russel´ın dedikleri gibi, anında karşı dogmaların ortaya çıkmasına neden olmuştur. Bu karşı dogmalara, sapkınlık, zındıklık (heresy) adı verilmiştir. Böylece sapkın (heretic) olarak adlandırılan ve gösterilen kişi öteki´dir, katli mubah ve vaciptir. Çünkü bu öteki, kurulu düzeni tehdit ettiği gibi, son kertede öldürücü de olabilir. (Arka Kapak)