Açıklama: Evrende her şey bir ön yüz, bir de arka yüzden ibaret. İnsanoğlu insan, bundan muaf olabilir mi? Elbette insanın da görünenin ötesinde bir de görünmeyen (arka) yüzü var. O yüz, insanın arka yüzü, özünde duran yüzüdür. Ne kadar yakından bakılırsa bakılsın görünmeyen, içe bakmayı/bakabilmeyi mecbur kılan bir yüzdür o. Bakıştan görmeye geçebilene görünür o yüz. Arka yüzden haber almak herkesin harcı olmasa gerek. Yüzdeki sayısız mimikten, cümledeki envai çeşit söz dizimine, nefes alışlardan kirpik i

Şiirler gibiyiz işte, “rastlaşıyoruz bir yerlerde”. Bir parça umut, biraz sevgi, bolca hüzün, belki çokça öfke bir iklim gibi sarıyor çevremizi. Sonra yine şiirler eliyle, sözcükler diliyle buluşuyoruz bir yerlerde. Sedası kendinde gizli sesler dokunuyor yosun kokulu sabahların serinliğinde, tenimize. O sesler ki bir “an” duygusundan yola çıkmış oluyor belki epeyce bir vakit öncesinde. Sonra yine rastlaşıyoruz bir yerlerde ve “geçmiş bir baharın çiçekleri” misali yeniden umut oluyoruz hayatlara, eskinin esi

Levent Şık, insanın hikâyesindeki detaylara ışık tutan, o hikâyedeki detayları iyilik, hoşluk süzgecinde süzüp, kalanlarla, kitaplarında okurlarının ruhuna bir güzel rüzgâr estiren bir yazar. Köprü'de, sade ve içten dili, anlatımdaki ustalığı ve okuru saran kurgusuyla, yine bir güzel rüzgâr gönderiyor ruhlarımıza... Bu, bir köprü hikâyesidir. Sıradan bir köprünün, birbirinden habersiz hayatlar üzerine bıraktığı yağmurun anlatısıdır. Bir varlığın, hiçten var olanlar için nasıl ilham olabileceğine dair bi

Hayat, birbiri ardına eklenen an'lardan ibaret ve hayatın, o anda hissettiğin kadardır diyor Levent Şık ve ekliyor bir tüketme serüvenine dönen gündelik yaşam her gidenle bir tel daha alır saçından ve birkaç renk birden yüzünden. Vazgeçmen istenir her şeyinden, en çok da özünden. Teslim olduğun an ıssızlaşırsın aniden ve mahkûm olduğun yalnızlık sahillerde kol gezmeye başlar. O sahiller de yalnızları bekler aslında. Boş bankları, sahipsiz dalgaları ve bıçak gibi kesici rüzgârlarıyla. Ne şanslıdır denize kıy

Yoğun talep gören ilk kitabı 'Camdaki İzler' ile, hayatı duyumsayan, 'insan' olmanın ağırlığını yüreğinde hisseden bir yazar olarak okuyucularında iz bırakan Levent Şık, bu kez şiirleriyle karşımıza çıkıyor. Yine insana dokunuyor, yine hayatın içinden duyguları usta kalemiyle şekillendirerek okurlarına sunuyor... Ben sabahı bekledim, güneşe nazire, sen de doğacaksın diye elimi, yüzümü yıkadım, saçımı taradım sen gördüğünde süzeceksin diye. Ben seni bekledim, gün olacak seni sevdiğim gibi seveceksin diye.

Buharlı bir cama yazı yazmak da bir duygunun ürünüdür. Sınırları belli bir alana, sınırlı sayıda sözcükle iliştirilmeye çalışılır sınırları aşan anlamlar. Hem uçucudur oraya yazılanlar hem de kalıcı; uçup gitse de buhar, izi kalır yazılan her harfin o camın zemininde. Buhar kaplayınca alanı yeniden vücut bulur tüm ifade önceki haline yakın vurguyla. Diğer yandan işlenirken harfler buharlı zemine, parmak ucunda biriken küçük damlalar bir büyük damlaya dönüşür bir zaman sonra. Büyür de büyür. Yer çekimine ka