İnsanın insanı ezmesinin temelinde açlık ve sömürü varsa, açlığın ve sömürünün temelinde de insanın insanı ezmesi vardı. Bunu yok etmek, bu döngüden çıkmaya bağlıydı. İnsan insana değil de bu döngüye egemen olsa, yeryüzü acıların yüzü olmaktan çıkardı. İşe değip ekmeğe değmeyen eller öncelikle bunun için kenetlenmeli ve bunun için yüreklerini birbirine vermeliydiler. Seksen kuşağı ve sonrasında yetişenler için altmışlı yetmişli yıllar birer karanlıktan, bilinmeyenden, yalan yapıldak söylentilerden ibarett

en büyük dağın en büyük fırtınasında en büyük fırtınanın en büyük dağı yüzlerden çalınmış gülücükleri gülücüksüz yüzlerde arayan en dalgalı denizde en yalnız kulaçların çığlığı aradıkça kaybolanın peşinde kendi postuna kendi resmini çizen ve ol menzil için yar yoluna baş koyan ayrılığın obası göçmüş akşamı yalnız başına aramanın bedeli yalnız başına ölmektir ve en büyük öğretmen yaşam ve en büyük okul emek yolların birleştiği yerde acı çekenleri de birleştirecektir vardım ki yüzsüz bir gülücük gülücüksüz

Asım Gönen, KAÇKAR ÇIPLAK adlı romanında Birinci Dünya Savaşı yıllarında Türkiye´nin doğusunda yaşanmış olaylardan yola çıkarak, bir Türk ve Ermeni ailesinin Artvin´den Kırşehir´e göçünü anlatıyor. Yazar, o yılların çok tartışılan, önemli tarihi olaylarını, tarafsız bir gözle ele alıp okuyucuya aktarıyor. Romanda işlenen şekliyle, aynı bölgenin insanları olan Ermeni ve Türk gençleri arasındaki aşk, konunun akışı içerisinde gelişerek halklar arasındaki sevgi ve kardeşliğin sembolü haline geliyor.

Her dış uyarıcı kendisine benzeyen şeyler anımsatır insana. ´Hey şair, ozan olmak, her dizede yeniden doğmaktır erişemezsen dermeye doruktaki meyveyi her kitapta yeniden ölmektir´