Xwe Nespêre Kevirê Gora Min ya Mûsa Bêjevan, xwe tavilê dispêre keviya dilê mirov. Li wir jî nasekine, gotin û hevok wek libên mircanê li dû hev diniqutin dilê mirov û dil bi xwe re radike çargaviya armanceke nihênî. Mirov ber bi bêrîkirin û evîneke bêdawî ve dibe. Her gotinek bi xwe re maneyekê, her maneyek wêneyekî piralî ê êş û evîneke kûr di serê mirov de zindî dike. Carina mirov vediciniqîne, carina jî mûyên laşê mirov li mirov gij dike. Bêjevan, bi awaza dengbêjên sedsalane yê axa tiya azadiyê, destan

Ey enlil'in oğlu Al götür sesimi kat rüzgarına Söyle elam dağı'nın ilk bulutuna Periler zamanında geceye okunurdu her rüya Derken sessizliğe sarındı bütün kuşlar Göç şarkısı hep ölümü anlattı Kadının ömrü şarkı kadar kısaydı Sürgün ruhuyla yaşayan 1334 kadın Şimdi benim sesimle başladı yolculuğa