"Hassas insanlar cenneti düşürmemek, cehennemi taşırmamak için tüm ahiri omuzlarında taşır." ...ve ne gariptir ki hayatın tüm ağırlığı kimseye yük olmak istemeyenlerin omuzlarındadır. Bir sokak müzisyenine para verirken mutlu olan insanlar var; bir çocuğun gülümseyişine vesile olurken parıldayan, yâre kitap hediye ederken çağıldayan ve bir kediyi severken kutsanan... Bir karıncayı gözetir gibi, insanların taşıdığı yüklere bir yenisini eklememek için derinliğe sadık kalanlar var. Kolayca güvenen, cesurca bak

“Zaman, sıradan olmayan insanlar için ıstıraptır.” İnsan gülü koparırken çiçeğin çektiği acıyı değil, dikenin verdiği sızıyı düşünür. Önce yaralar bırakıp sonra deliliği eleştirmek, bencil insanın lanetidir. Seyahatimiz bilinmeyenedir; toplumun dışına ve özgürlüğe aşina kıyılaradır. Vakit, bizi yoran, endişe veren, anlayamadığımız ve anlatamadığımız ama yine de takılıp kaldığımız tüm kafeslerden kaçmanın vaktidir. Cancağızım, Hadi elini kitaba uzat, gidiyoruz.

İnsanı eksilten kaybedişleri değil, zannedişleridir. Doğduğunda zihninde tek bir oda vardı; yalnızlığının odası, tıpkı senin gibi. Zamanla annesine, babasına, sevdiklerine, hatta sevmediklerine; sesini duyan, onu gören, hisseden herkese ayrı ayrı odalar inşa etti... Tıpkı senin gibi. Her odanın içine anılarını sığdırdı; eşyaları, anlamları, sevinçleri, hüzünleri, ilkleri, sonları... Aynı senin gibi. İnsanlar kayboldukça odalara girmeye çekindi, gerçeklerle yüzleşmekten kaçındı, dehlizlerini kilitledi, yalnı

Düşlerin cennetinde gerçeklerin canı cehenneme İlkokulda sana öğretilen matematiğin ne işe yaradığını değer verdikçe değerin kalmadığı zaman anlarsın. Türkçenin ne işe yaradığını yazıp yazıp silerken, fiziğin ne işe yaradığını atlamak için uygun uçurumu düşünürken anlarsın. Biyolojinin ne işe yaradığını içine kapanıp hissizleşirken, kimyanın ne işe yaradığını dengen bozulurken anlarsın. İzahın ne işe yaradığını sırf 'o' dönsün diye gurursuzlaşırken, zamanın ne işe yaradığını geçen günleri sayarken anlarsın