Şenay Seba yine kendine has üslubunu sırtlamış, çocukların korkularıyla sarmaş dolaş hallerine, girişimci ve çözüme koşan özgür ruhlarına bir günebakanın kırılganlığıyla yaklaşıyor. Köşesini bucağını seveceğimiz, satırları heyecandan uyuyamayan, ağaçlara tırmanıp meyvelere doyan bir kitap Belki de yetişkinlerin, dallarında öğütler bulmayı umdukları bir kiraz ağacı Ama unuttukları bir şey var: Çocuklar yalnızca kiraz istiyor! Evet, bildiğimiz kiraz, şöyle yaz tadında! İşte bu yüzden, çocuklarla birlikte mera

Şenay Seba, içten ve kararlı cümleleriyle, basmakalıp fikirlerin önünde yıllanmış bir kapı gibi duruyor: Çocuklar, yetişkinlerin ısrarcı rüzgârıyla oluşan akıntıda sürüklenecek balıklar değildir; onlar yavaş ama istediği yöne yüzen balıklar olmalıdırlar. Heyecanın hep dorukta tutulduğu, bir çocuğun hayal gücünün götürdüğü yere giden bu çalışma, yetimhane yaşamının barındırdığı hisleri de tüm samimiyetiyle önümüze seriyor. Yetimhanelerde rengârenk kapılar açan görevlilerin çoğalması umuduyla