“Ara, bulacaksın...” Küresel bir salgının gölgesinde, İstanbul’un ülkeden kopuk bir adaya, dünyanın kalanının ise giderek bir muammaya dönüştüğü, gerçeğin bulandırıldığı ve her türlü iletişimin yasaklandığı, cunta kontrolündeki bir kent; kimsenin içinden çıkamadığı bu koca hapishanede, kulaktan kulağa yayılan ve hayatta kalmanın ötesini zorlayanları kendine çağıran bir söylenti: İstanbul Posta Treni... Bülent Çallı, bu korku ikliminde geleceğin peşine düşen Burhan, Oğuz ve Elif’in köruçuşu serüvenine bakıy

Sadece konuşarak ya da yazarak kahraman olmak çok kolaydır. Niyeyse gece olduğunda herkes susuyor. Sadece yer değiştiren şeylerin sesi duyuluyor geceleri ve ellerini duvara sürten insanların yakarışları. 204 numaranın önünde duruyorum. Nurdan'la birbirimize bakıp gülümsüyoruz. Cebimden her kapıyı açan anahtarı çıkarıyorum ve kapıyı yavaşça açıyorum. Hakikat hepimizden önce dalıyor içeriye. Sessizce sehpaya tırmanıyor. Aynanın önünde kendisine bir yer buluyor. Oda karanlık.

Bana her şeyi anlatmana gerek yok. Beni bu boka bulaştıran Hikmet Usta, bu lağımın nasıl çalıştığını da anlatmıştı. Siyah Paltolu Adam'a doğrudan ulaşılamadığını biliyorum. Ben sana geldiğimde, sen bir başkasına gidiyorsun, o da bir başkasına gidiyor ve sonra belki bir başkası daha. Bana tek söylemen gereken senden sonra kime gideceğim. Sonra tüm bunlar hiç yaşanmamış gibi birbirimizi bir daha görmemek üzere ayrılacağız. Çürük evler, bakımsız sokaklar, ne kadar yaşlı olduğunu bilmeyen dükkânlar ve ağır ağı