Sevda yükünü almış, baharı beklemeden tomurcuklanmış, çiçeğe durmuştu ağaçlar. Umutlar sanki güneş, sevda sanki toprak, kadın sanki suydu. Sanki ayağının ucunu değdirse denizin üzerinden yürüyerek gidecekti sevdaya. Öylesine açmıştı yüreği, öylesine bahar, öylesine mutluluğa durmuş, öylesine ateşliydi… Bir adam, bir kadın, bir bebek… Sevdaya tutkundu, adı AŞKtı kadının… Yüreği TAŞtı adamın… Önce sevmiş, sonra öldürmüştü kadının yüreğini… Ve bir kadın öldü burada… Dün, sessiz sedasız, kendi kendine öldü. AŞK

Damgalama yaşayanların ifadelerinden yola çıktığımızda damgalama ile ilgili temel sorunlardan ve nedenlerden biri olarak yine *kendin olamamak* karşımıza çıkıyor. Kendi olamayan insan kıskanır, yargılar, sorgular, kurallar için yaşar, kendini mahkûm ettiği sınırlılıkla iseadeta içindeki çocuğu bir hücreye kapatır. Doğruları görmez, göremez. Özgürlük bir numara büyük gelir aslında. Kendisi olmaya yeltenenleri ise kendince acıtmaya çalışır.