İnsan esasında yolda olandır. Yeryüzüne inişiyle birlikte geldiği öncesiz sonrasız yurda dönmek üzere yolda bırakılmıştır. Yolda iken yaşam sürecindedir. Hayy tarafından insana bahşedilen hayat, bidayetten itibaren var olup yeryüzünde beden örtüsü ile kendisine takdir edilen yaşamı kuşanarak yoluna devam eder ve nihayetinde ölüm ile ebediyet yolculuğu kesintisiz devam eder. Öyleyse yaşam, yolda olan birey için hayatı nakşeden unsurlar ile karşılaşma ve istifade etme süresidir. Bu bakımdan yol, insanın tarih

Bir kocaman kent bu ev oturmuş en baş köşede Tanrı Söz meclisindeyiz niçin kırılır cümle can kim Keskin olmayaydı yumuşak başlı olsa ol hurufat Kafa tokuşturulur kırılır kadehi canın her yan kanrevan. Kalbine iyi bak orada kendini göreceksin dedi pir-i mugan Dışarıya iyi bak kalbini göreceksin senden yansıyan sen. Dolaşıyoruz bulvarları her yer mahşer karşılaşmadığım ben Ruhum senden ne kadar uzaklaşmışız ardındaydık oysa Diyorum ki dil sancağının evini alıp yeryüzüne kurmalı Hatırlayalım diye görelim dış

emanettir elimizdeki variyetimiz verilmiş ve alınacak bir alışveriş varlığımız da emanettir ne de olsa. cömert dergahına varmalı eli açık titrek kapılar ardına kadar açılır ve bereket başak başak hazine olur. bir de imtihandır kısacık variyetimiz aldanış burcundan saklayıp gözleri şükür, tevazu, tefekkür yurduna varmalı