“Sihirli değnekleri ve yıldız tozunu çocuklukta bırakıyordu insan, büyümekse önce gerçekleri kabullenmekten geçiyordu. Sen gittin ve ben en önemli dayanağımı yitirdim. Bahar yaklaşırken her şey ne kadar da uzağıma düştü. Ilıman havalar bir su kıyısına göçme mevsiminin yaklaştığının habercisiydi. Ankara’nın pusundan uzaklaşmak, olağan akışındaki hayatımızın ötesine geçmek demekti. Öyle sanıyorduk. Aslında eşikte durup dışımızda akıp giden her şeyi yalnızca seyrediyorduk. Olsun, bu bile yetiyordu mutlu olmaya

“ Kolay yazabiliyorlar mı, sessizlik mi arıyorlar yoksa yalnızlık mı? Belki de kimsesizlik... Tutkulu okurun yazara sorularıdır bunlar. Bir de "Nerede yazdıkları?" sorusu var, "Nereyi?" sorusuyla beraber. Elbette bir şehirdir bu, edebiyatçıların da "başka bir şey ummadan arkasından gelecek" olan. Esme Aras da "merak"ına yenilerek Ankara’da yazmış ya da Ankara’yı yaşayarak yazmış, ömrünü bu kente vermiş, hayatının bir dönemini burada geçirmiş yazarlar ile edebiyat ve kent kültürü üzerine röportajlarını bu ki

Güzelliğini tüm cömertliğiyle sergileyen; sisin buğusu dağılmış olduğu halde tüller arkasında dans eden, yarı çıplak bir kadın bedeni gibi kıpırdanıyordu deniz karşımda. Kıyıyla oynaşması ve rengi, Ege'den farklıydı. Cüretkâr bir mavilik değildi bu. Bazen yeşile ya da griye evrilen, iklime göre değişkendi. Ufukta ada, adacık, kara parçası uzantısı, girintili çıkıntılı bir kıyı şeridi arıyordu gözler. Ama yoktu. Alabildiğine deniz... Gökyüzü karardığında deniz de füme bir bulut gibi abanıyordu kentin, insanı