Albert Camus, “Yaşam yaşamaya değer mi?” sorusunu atar ortaya. “Düşmana inat bir gün fazla yaşamak...” der Nazım. Her ne olursa olsun kaçınılmaz bir son vardır ve yolun sonunda bir vicdan muhasebesi. “Gerekenin, gerektiği zamanda, gerektiği biçimde yaptım mı?” sorusu. Kazanmanın kaybetmenin ötesinde “Ben bu dünyaya ne verdim?” kaygısı. Ancak böyle bir muhasebeyi riskli bir ameliyat öncesi hastane odasında yapabilirsiniz. Pekiyi ansızın, örneğin bir motosiklet kazasında yaşamınızı yitirirseniz? Aklı başında

Sonra gün boyu onu bekledim ben… Kardeşimi oyaladım. Kardeşim oynuyordu. Ben de ona göz kulak oluyordum. Ama gözüm hep yoldaydı. Akşama geldi abim. Sağ kolunda bir naylon sarılıydı. Eve girdi. Ben ve kardeşim de arkasından... Evde babam yoktu. Annem abimin koluna baktı. Annemin gözleri kocaman oldu. Abim kolundaki naylonu çıkarmak istedi. Biraz zorlandı. Kan, naylonu etine yapıştırmıştı. Kolu şişmişti. Kocaman olmuştu. Hem de kanlıydı. Annem ağladı. Pamuk getirdi hemen... Pamuğu dokundurarak sildi dövmenin

Hayvanın aklına türlü türlü şeyler gelmiyor değil. Ama şöyle ya da böyle avlanmayı öğrenip gerekli oranda et yemelisin. Tüm hayvanların kardeş olduğu ya da sınıfsız orman toplumu masallarına inanayım deme sakın. Canlının doğası henüz böyle masallardaki ideal kişiliklere uygun değil. En az bir bin yıl daha gerekli ki dönen dolapları veya dönen dolabın içindekilerle, dolabı döndürenler arasındaki ayrımı görebilsin. Yalnız şunu da unutmamanı dilerim ki: Bilgece görüşlerim gibi nasihatlerim de izafidir. Sen d

Annemin bilmediği bir gerçekliğe adım atıp, bilmediği bir gerçekliğe doğru yürüyen trajikomik yolculuğunu izlemek, bende diğer pek çok insanda olduğu gibi gülünç ya da hüzünlü bir duygu uyandırmıyor. Hissedebildiğim tek duygu "çaresizlik" ve bu çaresizliği birilerine anlatma çabası. Şu an sesini bir makineden duyduğum kalp atışları bile, eli kolu bağlı insanlığın durumunu anlatmak için çırpınıyor. Anlatmak... Dinleyen birinin olup olmadığını umursamadan, anlatmak...