Televizyon... Evet evet, biraz da alkolün etkisiyle karşısında uyuyakaldığı televizyondan geliyordu bu sesler. Daha doğrusu bağırış çağırışlar. Tantana ve tatavalar. Kahvaltı esnasında kısmen izlediği sabah programının tekrarı? Kesinlikle! Oflayıp puflayarak yerinden doğruldu. El yordamıyla uzaktan kumandayı aradı. Ancak ne var ki, biriken çişi işittiği seslere kıyasla daha rahatsız edici olduğu için güç bela ayağa kalkıp ışığı açtı... Ve uykulu gözlerine inanamadı! Lacivert şapka, üzerinde dünyaca ünlü bir

Hayatın en gizemli yanlarından biri de yaşamımızı derinden etkileyen hadiselerin genellikle belli bir zaman dilimi içinde, art arda gerçekleşiyor olmasıdır.Peş peşe gelen müjde veya felaket haberleri başarılar, başarısızlıklar. Ya da senelerce kafamızı kurcalayan soruların hızla cevaplanmaya başlaması...Nitekim kendi halinde genç bir adam olan Bartu İlem'in basit ve sıkıcı hayatı da, işte bu 'birikmiş' cevapların birdenbire üzerine üşüşmesiyle birlikte yalnızca birkaç gün içerisinde bambaşka bir renge bür

Yolda yürürken çarpışsak,Kitaplarımız dökülmez artık...Ben pardon demem,Sen özür dilemezsin.Aynı anda eğilip toplayamayız kitapları.İlk bitiren diğerine yardıma girişemez.Kaçamak bakışlar, ilk görüşte aşk,Ve doğruca pastaneye... Olmaz!Ya ne olur?Akıllı telefonlarımız düşer, kırılır!Karşılıklı suçlama ve hakaretler,Ve derken, soluğu karakolda alırız!Üzgünüm ama böyle,Zamane şiiri işte.

Bir insan, bir insanı, En fazla ne kadar sevebilir Rüya Ağacım? Eteklerden dökülen kirleri, paçalardan akan lekeleri, En fazla ne kadar görmezden gelebilir? Bir insan, bir insana, En fazla ne kadar katlanabilir Rüya Ağacım? Ağızlardan saçılan yalanları, dillerden boşalan riyaları, En fazla ne kadar duymazdan gelebilir? Çok mu karanlık burası da, Her kibrit çöpüne dört elle sarılırız? Çok mu çaresiziz burada da, Bir yanımlık çöplere umut bağlarız? Neden Rüya Ağacım,Niçin bu kadar yalnızız? İnsanlar... İnsanl

Söylemek istediğin öyle çok şey oluyor ki bazen; henüz açığa vurmadığın sözlerini sakladığın, yüreğinin bir tek senin tarafından bilinen o haznesinde, söz konusu sözlerin yarattığı "Önce ben!" "Önce ben!" izdihamından hiçbiri fırsat bulabilip de, dilinden yahut kaleminden dökülemiyor. Çoğunluğu, o haznede, olduğu yerde ezilip telef oluyor. İçinin yanması şeklinde tezahür ediyor bu; ateşi söndürebilme adına içme isteği doğuruyor sende. Bazıları, biraz ilerleyebildikten sonra düşüyor, yitip gidiyor. Huzursuz