Benim adım Karşıyaka, benim adım aşk, kucağında gözlerimi ilk açtığım günden beri bütün hayatımın tek şahidi, hayallerimin, aşklarımın, yenilgilerimin ortağı. Çiçekli bahçeleriyle, “kaf sin kaf” sesleriyle, kutsal topraklarıyla hep kucağındaydım. Rakı kokan sokaklarına sarhoşluk yakışıyordu da hüzün hiç yakışmıyordu. Ona kalmasın diye hüzünleri bir bir ben topladım. Zübeyde Hanım’ın anıt mezarında ağlayarak açtığım gözlerimi gülerek kapatmaya söz verdim. İmbat rüzgârlarıyla şakalaştım. Kadın gerdanı gibi uz

Dedim ki kendime... "Ah Ayşe, bir yanın iyilikten dem vuracak, Diğer yanın kötülük diye haykıracak, Sen öfkenle kurşun yağdıranlardan değil, Sevginle gül saçanlardan ol..." Dinledi mi? Dedim ki kendime... "Bir gün, Kapını aşk çalarsa, Kalbin göğüs kafesine sığmazsa, Akıllı ol... Yağmura şemsiyesiz yakalanmak, Savaşın ortasında silahsız kalmak gibidir aşk... Otur bekle yağmur dinsin, Kalbin sakinleşsin, Aşk mı? Kapını çalıp çalıp gitsin..." Dinledi mi? Dinledi, dinledi...

Uzaklardan bir melodi gibiydin. Belki de hiç mi hiç duyamayacağımı sandığım bir melodi... Geldin ve duydum, ruhumdaki senfoniye döndün. Bir teşekkür, kuru bir teşekkür... Varlığına, gülüşüne, ömrüne, var oluşuna... Ne büyük bir sevabım varmış ki seni tanıdım, gördüm. Gözlerine, ruhuna dokunabildim. Ve ne de büyük bir günahım varmış ki gördüğüm gün seni buralarda bırakıp gideceğim... "Yüreğime bak, Orada senin için çiçekler diktim. Toprağı yüreğimden, Biraz güneş topladım gökyüzümden, Köprüler kurdum sevgid

Gülüyorsunuz, konuşuyorsunuz, mutlusunuz baktığımda bunu görüyorum iç dünyamızda hep yarımız aslında dolduramadığımız tamamlayamadığımız boşluklar var kimselerin göremediği, anlayamadığı, anlatamadığımız. Ben de konuşup, gülen mutlu biriyim, hayat öyle bir duruş gerektirdiği için kimse anlamıyor, kimse bilmiyor. Ben hiç tamam olamadım aslında bir yanım hep yarım... Yarım yanlarınıza belki tercüman olur yüreğim bunu ister misiniz? Bir yanım hep yarım diyorsanız sizi çok iyi anlıyorum. Biz susalım anlaşılmaya