Gitmenin ne olduğunu vakitsiz gidenlerden öğrendiğimde başlamıştı hayat…Yüreğimdeki ateşi Şubat’ın ayazı bile söndürememiş, el ve ayaklarımın titremesi hiç eksilmemişti.Kabullenemediğim her şeyi kabullenmiştim…Bu ben değildim…Uzun uzun düşündüm. Sonra gerçeği gördüm.Bu hikâyenin kahramanı bendim.Alper oldum…Bir tutam mutluluk uğruna veda ettiğim birçok şeyle yeniden karşılaştım…Helsinki’de mutluluğa “Merhaba” dedim…Turku’da ismine “Aşk”, İstanbul’da “Helen” soyadını verdim.Sonra yüreğimin buz tutmuş en ücra

Vakit hep sensizliğin arifesi Kendimi bildiğimden beri Geceler sadece hayal olan sen Gündüzler hep sensizliğin habercisi Hiç gelmedin O yüzden hiç gidemedin Hep araftaydık Hep arafta kaldık Şimdi tekrar Bu kaçıncı sen..? Bilmiyorum Biliyorsun Seni yazmak Anlatmak için en iyi vakittir Kavuşamadan ayrılık