Anayasalcılık ile demokrasi, günümüzde en çok tartışılan, aralarındaki ilişkiler bakımından çağdaş demokrasilerde teorik ve felsefi düzeyde gerilimlere yolaçabilen kavramlardır. Ancak bu gerilimlere rağmen anayasal demokrasiler, tarih boyunca bu iki kavramı bağdaştıracak mekanizmaları geliştirmiş, çoğunluk iktidarını sınırlamış, bireyi devlete karşı koruyan sistemleri oluşturabilmiştir. Elbette ki, bunların başında temel bir fikir olan kuvvetler ayrılığı gelmektedir. Bu ilke zaman içinde farklı anlamlar kaz

Türkiyede anayasa hukukunun önde gelen isimlerinden biri olan Prof. Dr. Ergun Özbudun bu eserinde, demokratikleşme süreci ile bu sürecin iki önemli boyutunu oluşturan anayasa yapımı ve anayasa yargısı konularındaki çalışmalarını bir araya getirmektedir. Gerçekten, her iki konu, Türkiyenin çok partili siyasal hayata geçmesinden günümüze kadar, siyaset gündeminin en tartışmalı konularını oluşturmuştur. Bu tartışmalar, günümüzde de, hararetli şekilde devam etmektedir. Her iki konuda evrensel demokratik standar

Daha çok Polonya ve Fransa anayasaları örnek alınarak hazırlanan 1924 Anayasası, gerek anayasa görüşmeleri esnasında yaşanan tartışma hürriyeti, gerekse çoğunlukçu demokrasi anlayışına tamamen uygun olarak demokratik bir ruhla hazırlanmış olması açısından ilginç bir anayasadır. Diğer taraftan, 1946 ve sonrasında çok-partili hayata geçilirken bu anayasanın noktasına ve virgülüne bile dokunulmadı. Bu nedenle 1924 Anayasasının hem otoriter bir rejimin, hem de çok-partili bir demokrasinin temel kanunu işlevi gö

Türkiyenin 65 yıllık çok-partili geçmişinde, Türk parti sistemi iki-parti sisteminden çok-parti sistemine doğru evrilmiş, bu arada çok-parti sisteminin değişik alt-tipleri de görülmüştür. Son yıllarda ise bu evrilme, AKPnin üçüncü seçim zaferi ile birlikte, bir hakim-parti sistemi (predominant party system) yönünde devam etmektedir. Prof. Ergun Özbudun bu çalışmasında, Türkiyedeki parti sisteminin gelişimini klasik Osmanlı döneminden başlayıp Tanzimat, Birinci Meşrutiyet, Jön Türkler ve İkinci Meşrutiyet

Profesör Ergun Özbudun, bu kitabında, çağdaş siyaset biliminin önemli konularından olan otoriter rejimleri ve seçimsel demokrasileri teorik ve karşılaştırmalı açıdan inceledikten sonra, bu kavramları Türk siyasal hayatı açısından ele almaktadır. Türkiyenin hayli uzun yaşadığı tek-partili otoriter rejim dönemini; tek-parti rejiminin oluşumu ve pekişmesi (1923-1931) ve rejimin otoriter niteliğinin güçlenmesi (1931-1945) olarak iki alt-döneme ayıran yazar, demokrasiye geçiş sürecini (1945-1950) bu rejimin kend

Elinizdeki kitap, 2002'de iktidara geldikten sonra geleneksel siyasi yapıda önemli değişikliklere yol açan AKP'nin ideolojik gündemi ile siyasi reformlar, kültürel, ekonomik ve dış politikadaki performanslarını ayrıntılı biçimde analiz ediyor. Ergun Özbudun ve William Hale, resmi belgelere, parti belgelere, mülakatlara, akademik kaynaklara, basında yer alan haberlere dayanarak, İslamcılık, demokrasi ve liberalizm arasındaki ilişkilere dair tartışmanın temel unsurlarını özetliyorlar.

Türkiye, anayasa yapımı politikalarının incelenmesi bakımından, son derece zengin bir laboratuvar oluşturuyor. Yeni ve sivil bir anayasa tartışmalarının yoğunlaştığı günümüzde, konunun uzmanı ve otorite kabul edilen iki bilim adamı, Prof. Dr. Ergun Özbudun ve Prof. Dr. Ömer Faruk Gençkaya, 1876 Osmanlı Kanun-i Esasisinden günümüze kadar ayrıntılı bir tahlil gerçekleştiriyorlar. Yazarların vardıkları sonuç, Türkiyede şimdiye kadar hiçbir anayasanın, toplumun çeşitli kesimlerini temsil eden ve serbest yarışma