“Bana hep ağacımsın derdin çoğu insan sırtını yasladığın bir dayanak zannederdi beni oysa ben sana nefestim." "umut her zaman yaşamak değildir dedi umut, bazen de yaşatmaktır." "devrilmek için dua ettiğim sokaklarda kimse yoktu." "bir şiirin bilmem kaçıncı sayfasından asarken kendimi noktalı virgül olup baştan başlattın cümlelerimi." "Yalnızca İskandinav soğuğunda yetişmiş bir çift el şikayetçi Olacak mı tanrım dört mevsimin dördünü de gören gozlerimden?"

“Bana hep ağacımsın derdin çoğu insan sırtını yasladığın bir dayanak zannederdi beni oysa ben sana nefestim." "umut her zaman yaşamak değildir dedi umut, bazen de yaşatmaktır." "devrilmek için dua ettiğim sokaklarda kimse yoktu." "bir şiirin bilmem kaçıncı sayfasından asarken kendimi noktalı virgül olup baştan başlattın cümlelerimi." "Yalnızca İskandinav soğuğunda yetişmiş bir çift el şikayetçi Olacak mı tanrım dört mevsimin dördünü de gören gozlerimden?"

Sanırım insanın ailesi ve sevdikleri için yapmayacağı, yapamayacağı bir şey yoktur. İnsan; mesleğini, ideallerini, değerlerini, tüm servetini, sevdiklerinin sağlığı ve mutluluğu için bir kalemde siler ve insan her şeyden vazgeçerken bu uğurda gerekirse hayatını bile seve seve feda edebilir mi? Dostlarımız güvenilir mi? Ya en yakınlarımız bize ihanet ederse? Sevdiklerimizin hayatı, onların parmaklarının ucunda ise ve kendimizi onlara mecbur hissedersek, Acaba onları af edebilir miyiz? Ya da görmezden gelebil

Uhrevi sıkıntılara kapıldık biz.Hepimiz.Çoğu zaman hoşluğa da düştük, boşluğa da.Ferfecir gecelerimin ince kesikli çığlıklarında siz yoktunuz. Ama yeter.Cerahat da bir yere kadar.15 sene devirdim bu beden ile. Dile kolay 15 koca sene. Yıllarca çürük bir elma gibi yaşadım. Çoğu zaman hor görüldüm, dışlandım. Babamın vefatı ile daha da yıkıldım. Günler sene gibi gelmeye başladı. Bile bile ateşe yürüyen bir annem vardı. Alevlendi, yandı. Bizim için korlandığını mırıldandı kör gecelerin ayazında. Soğuk odalard

Anlattıklarını anlamayacaklar.Bildiklerini bilemeyeceklerGördüklerini göremeyecekler.ŞimdiYarım kalan her bir şiir için bir nefes daha bırak gökyüzüne.Yaşamak için birine,Yaslanmak için bir bedeneAğlamak için gözyaşınaAnlatmak için kelimelere gerek yok.Gökyüzünün yeryüzüneBedeninin nefeseGeleceğinin umuduna ihtiyacı var sadece.Bölünse de bin parçaya bedenin.Her bir dirhem parçasıyla yeniden doğacaksın...