“İyi bir masal yazmak istiyorsanız benden size bir tavsiye; hemen bir kedi alın...” Özlem Anar, Âşık Kedi’de, “Kedi olmama rağmen benim bile yapamayacağım şeyler var” diyebilecek kadar alçakgönüllü bir karakterin penceresinden insanların dünyasına bakıyor. Yazar ve eşinin “çokbilmiş” kedisi Kopil, balkonda oturmuş rüzgârın anlattığı evren masalını dinlerken annesine aşkını, babasına dair karmaşık duygularını ve insanoğlunun garipliklerini kendine özgü yöntemlerle ve referanslarla masaya yatırıyor: Ona göre,

“Ölümün hemen ötesinde, ölümsüzlüğün bir adım gerisindeyim...” Başarısız bir evliliğin ve belirsiz kaderin avucunda her fani gibi kendini çaresiz hisseden emekli bankacı Perihan, her türlü kuşkudan arınmış hayatların kapılarını aralayan bir “Peri”ye dönüşüverir. Büyüyen egosunun gölgesinde, kalmakla gitmek arasındaki o zorlu geçitte sıkışınca, her şeyin aslında pamuk ipliğine bağlı olduğu, insan denen muammanın “genellenemeyeceği” gerçeğiyle yüzleşecektir... Özlem Anar, kendine özgü ironik üslubuyla

“Gerçek ne, hakikat ne? İnsan bunun neresinde? Kedi zaten hepsinin tepesinde.” Evrenin en muhteşem icadı, âlemin en zarif yaratığı, Tanrı’nın en başarılı icraatı... Bir kedinin aklından neler geçtiğini kim bilebilir ki? Özlem Anar, insan olmanın zorluğunu ve güzelliğini, yaşamın ve ölümün anlamını, varlığın ve yokluğun tartışmalı tarihini, insanın aksine, daima kendisiyle barışık bir türün sezgisinden süzülenlerle anlatıyor. Gözlerimizdeki perdeyi şefkatle aralayıp bakışımızı ufkun arkasına taşıyan bir r

Bir mırıltıyla başlıyor her şey, tüyler üzerinde gezinen şefkatli bir elle. Bir oluyor, hemhal bu hikâyede başka dünyalara uyuyan kediler ve birbirlerinin rüyasına uyanan insanlar; Sarmankarmançorman miyavlar, Nezahat ve Birsen hanımlar; bahçeler, evler, sokaklar, eski ve yeni zamanlar; her an süren savaşlar ve azıcık bir çabayla kurulabilecek iç barışlar; hakikat olan masallar ve şer def eden hayırlar... Özlem Anar'ın tecrübeli kalemi keskin çizgiler değil, ruhu sarıp sarmalayan daireler çiziyor; zorlu çık

Tuhaf bir metindi bu. Nerdeyse bütün sözcükleri ezberlemiş ama anlamından giderek uzaklaşmıştı. Akılla değil kalbiyle okuması gereken satırların anlattığı şeyi nasıl çözecekti? Bulmacalarla arasının iyi olması gerektiği baştan söylenmişti ona. Çözmek için aklının alışkanlıklarından kurtulması gerekiyordu. Basit düşünüp soruya yönelmeliydi. Ancak metinde soru falan yoktu. Üstelik bir kitaptan alındığı belli olan bu ifadelerin hangi soruya yanıt olduğunu anlamak o kadar kolay değildi. Evren nasıl var oldu diy

Artık benim için her şeyin sonu geldi çünkü ölüyorum. Ölümün kıyısındaki insanların son sözlerinin kaydedildiği bir kitabın sayfalarına girmek üzereyim. Şu anda ne evre­nin sırlarının ne de hayatın anlamının bir önemi var. Tüm bunlara en yakın olunan anlar aslında hayatın içindeyken mümkündür. Kaçırılan fırsatlar, kaybedilen insanlar, piş­manlıklar zihnime dolmuyor. Gariptir ki üzüntü, keder ya da korku hissetmiyorum. Belki biraz kaybolmuşluk his­si olabilir. O da boşlukta salınmama sebep olacak kadar güçlü

Özlem Anar, Yeşil Mühürlü Masal'da, insanın kendi masalını yazabileceğini anlatıyor. Tatlı tatlı okunan ama zaman zaman da uykuları kaçıran bir masal bu. Sandalyesinden ağır adımlarla kalkıp, kitabı iki yatağın arasındaki komodinin üzerine bıraktı ve odadan çıkmadan önce onlara iyi geceler diledi. Işığı kapattı ve bir süre daha aralık kapıdan onları izledi. Çocuklar büyükannelerinin siluetine bakarken gözlerinin ağırlaştığını ve hayaller ülkesinden çağırıldıklarını hissetmişlerdi. Gözleri kapanmadan hemen

Tanrılarınkiyle, biz fanilerin dünyası arasında pek de fark olmadığını anlatan bir roman. Özlem Anar, Kayıp Ruhlar Kitabı'nda Antik Yunan Tanrıları'nın yaşadığı dönemlere götürüyor okuru. Tanrılarınkiyle, biz fanilerin dünyası arasında pek de fark olmadığını keyifli bir dille anlatıyor. Evren basitti. Sırlarsa adeta insanlar tarafından uyduruluyordu. Günah işlemenin çok elverişli olmasını sağlayan zaaflarının kölesi oldukları için çaresizlik üzerine çaresizlik üretiyorlardı. Suçları büyüdükçe tapınakları

Özlem ve İhsan Oktay Anar'ın evine yerleşip oradan biz insanoğlunun halipürmelalini anlatan bir kedinin maceraları... Bazı insanların kendileri için söylediklerinin tersine, asıl biz kedilerin hayatı romandır. Hem de ne roman! Alaaddin'in lambası gibi sihirli sayılırız. Eğer bizi biraz okşayacak olursanız, içimizdeki cin, yani bizzat biz, uyanır ve size masal yahut hikâye fısıldamaya başlarız. Hemingway, Dickens, Shaw, Poe gibi şimdi kim olduklarını hatırlamadığım kişilerin de kedileri varmış ve bunlar s

İnsanlık mirası böyle bir şey olsa gerek. Özlem Anar, zamanın geçmiş dehlizlerindeki birikimleri, adına ilham dediğimiz kelamın devamlılığını sağlayan evrensel iletişimin bir kalemi olarak son derece alçakgönüllü bir şekilde bizlere sunmuş. Elinizdeki roman, var olduğu günden beri insandaki umudu ve aşkı, zaman ve mekândan münezzeh haliyle ortaya seriyor. Adeta yaşanmışlıklar kervanının yılmadan usanmadan süren yolculuğunun kanıtı gibi. Ne mutlu ki, bu yolculuğa çıkma cesaretini kendinde bulan okurlara. Yaz