Geçmiş, cılız bir kıvılcımın başkaldırısıydı. önce hafif bir esintiyle hareketlendi, Sonra ince bir tül perdesiyle usul usul oynaştı. Ve daha sonra... Büyüttü kinini! Kıvılcım, küçük bir alev topuna döndü. Derken yetmedi! Daha da büyüdü ve masum olmadığını ispat etti. Yine yetmedi! Gittikçe harlandı. Ve en nihayetinde o küçük kıvılcım, her yanı dehşete boğan bir yangınla son buldu. Tıpkı insanın içinde saklanıp büyüttüğü, kötülük gibi...

Sürgünü yaşadım. Bilmediğim topraklara, tanımadığım insanlara ve bir kalp sancısına mahkûm edildim. Sonu bilinmez bir yola ve aşka düştüm. Yol gittikçe, aşk yaşandıkça ucunu göremediğim sırlara eriştim. Her adımda bir ben yitirdim. Dilini suskunluğa mecbur kılmış bir kadın tanıdım. O güne kadar yaşadığım ve bildiğim aşk, gerçekliğini kaybetti. Zira aşk, iki güzel sözün yaşattığı birkaç saniyelik duygu yükselmesi değildi. Bunu çok geç öğrendim. Öğrendiğim gibi öğrettim. O suskun kadına, sevmeyi ve güvenme

Akim reddettiği, kalbin ise delice istediği bir aşkın kapısındaydı Ela ve Siyah... Çaresizliklerin onları getirdiği konuma şaşırdı ikisi de. Yola çıktıklarındaki asıl emanet ile şimdiki emanet tamamen farklıydı. Emanet neydi, biliyor musun Ela? diye sordu Siyah. Neydi?dedi Ela, merakla. Emanet, aşktı... Ve sen o emaneti, yüreğinin en güzel köşesinde yıllarca sakladın diye cevap verdi Siyah. Sakladım dedi Ela ve devam etti. Hiç kimsenin ulaşamayacağı kadar derine sakladım Siyah, Ela 'ya karıştı ve döktü için