Sizin anneniz sokak ortasında ölürken -yedi gün ve yedi gece kar üstünde öylece acılar içinde uzanırken- sokak hayvanları onu yemesin diye pencerede nöbet tuttunuz mu hiç? Ya ölen çocuğunuzun bedenini kokmasın diye soğutucuda sakladınız mı? Ya da kaybolan tek evladınızın kemiklerini aradınız mı yıllarca? Peki tüm bunlar burnunuzun dibinde yaşanırken böylesi acılara normalmiş gibi sessiz kalıp ne ara içinizin insansızlığına çekildiniz? Siz ne ara 'ötekilerin' ölümüne bu kadar duyarsızlaştınız? Hemen yanı baş