Servet-i Fünûn dönemi sanatçıları, bir yüksek zümre edebiyatı yaratmışlardır. Bu dönemin yazarları arasında yer alan Safveti Ziya, “sanat için sanat” görüşüne bağlı kalarak eserlerini bu anlayışla kaleme almıştır. Çeşitli tarihlerde yazılıp bir kısmı müstakil olarak yayınlanmış altı hikâyeden oluşan Bir Safha-i Kalp isimli eserini Osmanlıca aslından günümüz Türkçesine çevirerek siz sevgili okurlarımıza sunmanın mutluluğunu yaşıyoruz…

Bu kitap çağdaş felsefenin mimarları Foucault, Derrida, Agamben, Rancière ve Nancy’nin politik düşüncesinin izini sürüyor. Foucault’da delilik ve kapatılmadan Rancière’in Cahil Hoca’sına, Derrida’da tekillik ve konukseverlikten Agamben’de dil ve sessizliğe uzanan bir yol izliyor. Bu kitaptaki ‘çağdaş’ düşünürlerin ortak problemi, polisin (kent devletinin) başlangıçtan beri idealize edilmiş bir mükemmelliği dayatma hakkı ve yetkisiyle ortaya çıkmasıdır. Politikanın birlikte düşünüldüğü kavram veya ilkel

Bu kitap, Schmitt’ten Habermas’a çağdaş politika felsefesinin yedi figürünü yedi tabloda sunmaktadır. Çağdaş politika felsefesiyle tanışmak veya okumalarını derinleştirmek isteyenler için açık ve anlaşılır üslubuyla şu soruların ardına düşmektedir: “Yalanla gerçek nasıl ayırt edilir? Kötülüğün sıradanlığı ne anlama gelir?” (Hannah Arendt) “Felsefe ve Politika arasındaki gerilim çözülebilir mi?” (Leo Strauss) “‘Politik olan'ın özerkliği niçin önemlidir? Dost ve Düşman Kimdir?” (Carl Schmitt) “İnsan varoluşun

“Klasiklerin ‘zamansız’ oldukları söylenir, işte tam da bu yüzden ‘çok zamanlı’dırlar. Bu kitabın yapmaya çalıştığı gibi, siyasal düşünce felsefesinin doğrudan bu çok zamanlı yapıtlara dayanılarak anlatılması gerçekten çok önemli.” Bu kitap politika felsefesinin serüvenine ‘klasikler’ üzerinden giriş yapmaktadır. Klasik yapıtlar bize temel soruları sormayı öğretir. Düşünce tarihindeki bütün kırılmaların bu ‘yeni soruları sorabilme’ yeteneğiyle ortaya çıktığını hatırladığımızda, klasikleri okumanın önemi bir

(...) biyo-noetika, Aristoteles'in insan olarak andığı varoluş formuna doğrudan tekabül eder. Zira insan, Aristoteles'te, kendi potansiyelini kendinden barındıran, ancak bu potansiyele başkaları -ile- birlikte ulaşabilen topluluksal bir varlık olarak ele alınır. Bu yönüyle insan, kendi potansiyelini akıl(nous) yoluyla kendinde mahsus bir içkinlik olarak kavrayarak, yani kendini kendinde bir aşma nesnesine indirgeyerek kendi potansiyeline erişebilen bir canlı türüdür. Nous'un, yani aklın işlevi, tam da bu an

Antik Yunan dünyasında Platon'a dek uzanan çizgide hakikat yönelimli düşüncenin geçirdiği varyantlar ve biçimsel uğraklar bu çalışmanın ana sorunsalıdır. Burada göstermek istediğim şey, Platon'un felsefesinin neden ve nasıl politik felsefe düzleminde inşa edilmiş olduğudur. Platon şüphesiz politik felsefenin kadim figürüdür; ama bu felsefeyi adına özellikle "politik" demeksizin nasıl politik olarak oluşturmuştur? Benim yanıtını aradığım soru budur. Platon, felsefenin asli konusunu politik olanın içine yerl

Deleuze’e başvurmadan politik felsefe mümkün müdür? Efe Baştürk’ün "İçkinlik Demokrasisi" üst başlığını verdiği çalışması bu kaçınılmaz soruyu gündeme getirerek tartışmaya açıyor. Deleuze’ün Platon ve Hegel'e karşı duruşunun işlendiği ilk bölümde, "molar-felsefe" ve "diyalektik aklın olumsuzlayıcı işlevi”nin karşısına iki farklı göçebe çizgi çıkarılıyor. İkinci bölümde ise Althusser, Rancière ve Nancy gibi Deleuze’ün çağdaşı filozoflar üzerinden Deleuze’ün politik felsefesinin etkileşim alanları gözler önü