Diplomasi ideal olanı değil, mümkün olanı elde etme sanatıdır. Lozan Konferansı bu ilkenin en çarpıcı örneklerinden biridir. Lozan’a, Kurtuluş Savaşı sonunda imzalanan Mudanya Mütarekesi’nden gelen Türkiye ile Birinci Dünya Savaşı sonunda imzalanan Mondros Mütarekesi’nden gelen İtilaf Devletleri arasında çetin müzakereler yaşandı. Türkiye’nin Lozan’da varmak istediği en öncelikli hedef, bağımsızlığının ve egemenliğinin uluslararası alanda tanınmasıydı. Siyasi bağımsızlık kadar ekonomik bağımsızlık da önemli

İnişli çıkışlı seyri ile Türkiye-İsrail ilişkileri Türk dış politikasının her zaman en hassas konularından biri olagelmiştir. Zira Türkiye Filistin meselesine tarihsel ve sosyo-kültürel sebeplerle yoğun ilgi duymakta, Arap devletleriyle İsrail arasındaki ilişkilerin gidişatını da yakından gözlemektedir. Kurulduğu günden itibaren Türkiye-İsrail ikili ilişkilerinin birçok boyutu, Filistin meselesinden ve Arap-İsrail ilişkilerinden doğrudan veya dolaylı olarak etkilenmiştir. Diğer taraftan, İsrail’le ve Musevi

ABD, Türkiye'nin müttefiki. Bazılarına göre iki ülke arasında stratejik ittifak ilişkisi bulunuyor. Bunu stratejik ortaklık olarak adlandıranlar da var. Her ne hikmetse, Türkiye yakın tarihte en derin dış politika ve güvenlik sorunlarını bu stratejik müttefikiyle yaşamış. Bu sorunların çoğunu biliyoruz. Bazıları ise tarihin tozlu raflarında kalmış. Haşhaş Sorunu Türk-Amerikan ilişkilerinde bir döneme damgasını vurmuş ama sonradan unutulmuş konulardan biri. Beyaz Savaş, ABD'nin iç siyasi hesaplarının Türkiye

"Diplomasi tarihi, tarih biliminin geç ortaya çıkmış disiplinlerindendir. Avrupa'da XVIII. yüzyılın sonlarından itibaren gelişmiş, ülkemizdeyse ancak XX. yüzyılla birlikte tarih yazıcılığı metotları arasına girmiştir. Halen bu sahada büyük boşluk vardır. Ülkemizde geç başlayan diplomasi tarihi yazıcılığı, konu olarak genellikle Cumhuriyet döneminin milletlerarası münasebetlerini alır. Osmanlı diplomasi tarihi alanıysa ekseriyetle yabancılara terk edilir. Çağrı Erhan, Osmanlı dönemi Türk-Amerikan ilişkile

Sözünün arkasında duramayan Türkiye’nin caydırıcılık gücü ve inandırıcılığı giderek azalmakta. Ama belki daha önemlisi, vatandaşın da bu kırmızı çizgi edebiyatına karnı doymakta. Yeni kırmızı çizgiler icat ve ilan edenlere, izledikleri politikaların maliyetlerini de millete fatura edenlere, “Bizim zaten kırmızı çizgilerimiz vardı. Onları kimler aldı? ” diye sormak hepimizin en doğal hakkı değil mi?