“Biz; iki yakanın birinde ama sevdiklerimizin hep karşı kıyısında kalmış göçmen kuşlar! Biz, bir daha asla aynı yakada yaşayamamış, doğduğu topraklardan uzak hasretlikler! Anılarımız var hep suyun öte yanında. Günaşırı da olsa, ayda yılda bir de olsa, dalıp dalıp gittiğimiz memleketlerimiz var bizim uzaklarda... Memleketim Midilli, hasretliğim Despina. Biri benim, diğeri kalbimin doğduğu ev!” İki Gözüm Despina, 1923 senesinde Türkiye ile Yunanistan arasında yapılan nüfus mübadelesini yedi

Aşk bir mücadele işi; araya giren yılların, yolların, ellerin ve kuralların taraf olduğu bir savaşta... “Silemezler gönlümden, ne aşkını ne seni...” diye diye savaşıyor sevdalılar. Uzaklık da hasret de bir yangın, kimin ne kadar yandığını da kimse bilmiyor üstelik, diğeri bile... Bu bilinmezlik içinde, “Bir ihtimal daha var...” diyesi geliyor ayrılanın da, hemen araya giriyorlar etraftan, “Tek sen misin ayrılan, üzüldüğün şeye bak...” Gitmenin de kalmanın da zor olduğu yerde en zoru buluşmak... Tut ki inat

İstanbul’da, Beyoğlu’nda, Balık Pazarı’nda bir ciğercinin oğlu ile bir meyhanecinin kızı idi onlar. Karşılıklı dükkânlarda çalışıyorlardı, babaları da yıllardır aynı sokağın esnafı... İki gencin birbirlerini görüp âşık olması, güzel bir hikâyenin başlangıcı olabilir, her şey mutlu mesut ilerleyebilirdi... Biri Türk biri Rum olmasaydı... Sene, 1970 olmasaydı... Zamanın ruhunun kıydığı sevdalardan birine dönüşmek üzereydi Angeliki ile Mehmet’in aşkı... Önce gizlemeyi denediler, sonra şarkılarla beslediler has

Bu böyle yarım kalmayacak... Yıl 1970, yer Beyoğlu... Bir yanda dünyalar güzeli Rum kızı Angeliki, diğer yanda yağız Türk delikanlısı Mehmet. Aşkları, yıllarca dillere dolanacak, unutulmayacak cinsten. Angeliki, liseden yeni mezun olmuş; Balık Pazarı'ndaki dededen kalma meyhanelerinde babası Panayotis'le çalışıyor. Mehmet ise meyhanenin tam karşısındaki ciğercinin oğlu... Angeliki ile Mehmet'in aşklarının en büyük şahidi, Gümüşsuyu'ndaki Cennet Bahçesi ve tabii ki her köşesiyle, pasajlarıyla, hanlarıyla