Yamuk, yuvarlak ve düz harflerin yürüdüğü satırlarda her an düşecek gibi yürüyen bir yazar vardı. O beni yazdı. Fakat harfler ya yarım bırakılıyor, ya da satır sonundan düşüp yok oluyorlardı. O yazarı takip ettim. Ettim, kemiktim, kandım. Sonra damardım, damara açılan kesiktim, damara dolan şefkattim. Ne zaman ufacık evimin kapısından içeriye adım attı bir adam, onu dünyama kabul ettim. Etti, kemikti, kandı. Damardı, damarı kopan bıçaktı damara dolan aşktı. Damarına karıştım, damarıma karıştı.

Bu adamı sevmek ölümle eş değerdi. Kadın intihar etti. Hikâyeler ve acılar aynı, isimler farklıydı. Genç adam hayatını sakladı. Kadın bu yüzden yaralandı. Yine de... Aşk bütün dengeyi bozmak için enselerinde bekliyordu! Ağzımda tatlı bir zehir dolanıyor, dilimi damağıma vurup konuştukça yutuyorum, kanıma karışıyor. Zehri değil, kırmızı bir şafağı kusuyorum. Bir gemiye biniyor benliğim, usulca uzaklaşıyor benden. Bedenim kördüğüm oldu illet bir aşk sancısına. Zehir, kan oldu ve aktı gözlerimden yaşlar gibi

Yaşadığı tüm acılara rağmen dirayetini koruyarak, karakterinden bir an olsun ödün vermeyen bir genç kız:  Beylem Özgür.     Yeri geldiğinde sert, bazen de centilmen  olarak kadınların aklını başından alan bir  adam: Yiğit Akar.     Asi karakteri, genç adamın bütün  tabularını yıkmak için yaratılmıştı  adeta. Kız hırçındı, kibirliydi ve asiydi.  Ona daha önce kimse böyle  davranmamıştı! Yönetmeye olan  bütünü ile arzusu kızı zorlamak için  varolmuştu.      Adam kendinden emindi, isteklerini  yaptırmak önemli