Acı ve yoksunlukla dolu bir dünyada umutsuzluğa kapılmak oldukça kolaydır, daha fazlasını yapmadığımız için kendimizi yargılamak da öyle. Sahip olduğumuz her şeyi feda etsek ve kendimizi iyi işler yapmaya adasak bile, bu dünyanın tüm sorunlarını çözemeyiz. Öyleyse, yapmamız gereken nedir? Daha azı ahlaki bir başarısızlık mıdır? Bu kadar özgeci adımlar atmadan da temelde makul bir yaşam sürdürebilir miyiz? Todd May’in bu sorulara bazı cevapları var. May, aldığımız her kararda ahlak timsali örnek vata

Belki en soylu ve elbette en kadim hasretimizdir ıstırabımıza son vermek. Bu koca dünyanın eziyetleri karşısında dinginlik ve metanetle duran, bize de bunu nasıl yapacağımızı öğreten Buddha’yı, Chuang Tzu’yu, Marcus Aurelius’u ya da Epikuros’u düşünün. Ne de olsa ideal olan, ıstıraptan arınmış bir yaşam değil midir? Hepimiz böyle bir yaşamı arzulamaz mıyız? Çağımızın en ünlü post-yapısalcı düşünürlerinden Todd May buna karşı çıkarak basit ama sert bir gerçeği ortaya koyuyor: Fiziksel ya da ruhsal olsun, acı

Sessiz Bir Evrende Anlam Arayışı İyi, güzel veya daha da önemlisi anlamlı bir yaşam için yolumuz nerelerden geçer? Bazılarımız için bu sorunun cevabı inançta yatar; bazılarımız içinse insan ilişkilerinde, eylemlerimizde ya da hayat boyu süren bir arayışta. Oysa bunlar gerçekten anlamlı bir yaşam için yeterli midir? Çağımızın en ünlü post-yapısalcı düşünürlerinden Todd May, işte bu soruya yepyeni bir yöntemle ve Aristoteles’ten Heidegger’e kadar birçok filozofa göz kırparak yanıt arıyor ve nihayetinde şu so

Öleceğimiz ve bunun her an olabileceği gerçeği yaşamımızın bütününe sirayet eder. Ölüm hakkında düşünmenin ve onunla ilişkilenmenin pek çok yolu vardır. Ancak, bu yollardan pek çoğu onun hâkimiyetinden kaçmaya çabalamaktan başka bir şey yapmaz. Todd May bu kitapta ölümle ölümün iktidarında yüzleşmeye çalışıyor. O, bu dünyadaki ölümlerimizi bizim sonumuz olarak kabul edip bunun yaşamlarımız için ne manaya geldiğini soruşturuyor. Ölümlülüğümüzden ne gibi dersler çıkarabiliriz? Ölen ve öleceğimizi bile

Derin bir gerçeklik krizi içindeyiz. Bildiklerimiz, yargılarımız ve kavramlarımız bu krizi aşmamıza yetmediği gibi onun giderek şiddetlenmesine neden oluyor. Peki her şeyi bilgiye dönüştürmek yerine dünyayı tecrübe etmenin farklı yollarını bulamaz mıyız? Yaşamı yargılamaktansa onu geliştirecek yeni imkanların peşine düşemez miyiz? Yaşamı nasıl kavradığımızla nasıl bir yaşam sürdürdüğümüz arasındaki ilişkinin açığa çıkarılması, bu gerçeklik krizini aşmanın yollarından biri olabilir mi? Todd May'in Deleuze i

Mısır'daki Tahrir Meydanı'ndan New York'taki Occupy'a kadar dünyanın dört bir yanında şiddetsiz (nonviolent) direnişlerle karşılaşıyoruz. Geçtiğimiz yüzyılı şiddetli çatışmalar ve savaşlarla dolu olarak görsek de, bu yüzyıl Gandi ve Martin Luther King'in başardıklarının ve barışçıl gösterilerin açıkça sergilediği üzere, aynı zamanda şiddetsizlik yüzyılıdır. Peki, nedir şiddetsizlik? Mücadeleyi şiddetsiz kılan nedir? Şiddetsizlik siyaseti bünyesinde hangi değerleri barındırır? Şiddetsiz direnişin ''pasif dir

Olanile olması gereken arasındaki gerilim, geleneksel Anarşizmden Marksizm´ e, Eleştirel Kuram´dan postyapıcılığa kadar siyaset felsefenin ana sorunsalını oluşturur. Marksizm, olan´ı açıklarken ekonomik ilişkileri merkeze koyar, erk ilişkilerin de bu bağlamda yorumlar. Geleneksel anarşizm ise, Marksizm´in toplumsal ve siyasal alan arasına çizdiği kesin ayrıma karşı çıkar; ama insanın doğası gereği iyi olduğu kabulüne dayanan hümanizmi nedeniyle kimi sorunları bünyesinde barındırır. Foucault, Deleuze ve Ly