Fotoğraftasın sarkık bıyıklarınla Gözlerin yeni doğmuş tay bakışlı Bir derede çimmişsin ıslak donun Az ötedeki çalıda kuruyor Arkadaşlarını bekliyorsun Gelmeyecek olan arkadaşlarını Gazeteler yazıyor radyolar isim isim Sayıyor kimliklerini yaralı ya da ölü Fotoğrafta sarkık bıyıkları Ve artık yeri göğü Görmeyen bakışlarıyla Oradalar Gelecekler

Büyük aşklar yolculuklarla başlar Ve serüvenciler düşer bu yollara ancak Onlar ki dünyanın son umudu Soyları tükenen birer çılgındırlar Ne bir adresleri vardı onların yeryüzünde Ne de aşktan başka bir sığınakları Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında Ölümle alay ederler sanki . Derler ki, Son büyük serüvenci yaralıdır hâlâ

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider bir nehir gibi susarım yüzünün deltasında Yanlış adreslerdeydik, kimliksizdik belki sarışın bir şaşkınlık olurdu bütün ışıklar Biz mi yalnızdık, durmadan yağmur yağardı üşür müydük nar çiçekleri ürperirken Gidersen kim sular fesleğenleri kuşlar nereye sığınır akşam olunca

Büyük aşklar yolculuklarla başlar Gidelim istersen suyun Söğüt dallarını serinlettiği Irmağın sesine aldanarak Bir aldanma değil midir Öncesi unutulan şeyler gibi Aşklar ve yolculuklar da Belki anlatır anlatacağı Bir şey varsa bekleyen Eprimiş olsa da sözler

Günümüzde yazılan Türkçe şiir, zamanın ruhuna bel bağlamadan, belleğin biriktirdiği gelenekselden arınarak kendine dair bir ben oluşturuyor. Egemen estetik beğeniye, anlatıya, lirizme karşı durarak modern şiiri yeni bir evreye taşıyor. Buna yeni bir kuşak oluşumu değil, bir kopuş denemesinin poetik duruşu diyebiliriz diye düşünüyorum. Belki de, geleceğin yelesini bugünden avuçlarına alma isteği. Şiirdeki bu değişim düz bir zeminde ilerleyişle değil, hayatın hız ile edindiği sıçramalarla anlaşılabilir. Çünkü

Aşklar mı diyordun, anladım Senin incindiğin benimse Yollara düştüğümdür benimse Biten bir aşk için Söylenecek söz şu olmalı Güzeldi yine de Hiç kimse bir aşkı Onarmaya kalkmasın Kaybedilmeye değer En güzel anında bitirilmişse eğer

Bir yanılma, yanılsama ve kendini aldatma oldu sanat alanını kuşatan.Öyleyken, yani şiir, roman, öykü, sinema, heykel, tiyatro, dar bir alanda dolaşımdayken niye şiir yazıyoruz, niye gazetelerin lütfen ayırdıkları kültür sayfalarında yazmayı sürdürüyoruz? Yazmakta olduğum şiir niye beni geceyarısı uyandırıp masaya sürüklüyor, onu yeni baştan yazmakla yüzyüze getiriyor? Elbette kimse beni şiir ya da yazmakla görevlendirmedi. Bahar, bahar olduğu için yeşertir doğayı; acı acı olduğu için yaşanır; sevda, sevd

Dövüşen anlatsın Acının miladıyla Çeliğin sessizliğinde Yol ayrımı Mülkümüz kederdir Efkarlı olduğumuz doğrudur Bir sevda ki Bel bağlamadık sevdadan gayrısına Elveda keder Zulmün defteri eksik tutulmuştur Günlüğü yoktur hüznün Acının sarnıcı Zamanı ve sevdayı kollamaktayız Seher türküleri Her seher yeniden Direniş günleri Kavgalar büyüdükçe Bir hazin hikaye Zulüm de biter Gün ağarırken

Dövüşen anlatsın Acının miladıyla Çeliğin sessizliğinde Yol ayrımı Mülkümüz kederdir Efkarlı olduğumuz doğrudur Bir sevda ki Bel bağlamadık sevdadan gayrısına Elveda keder Zulmün defteri eksik tutulmuştur Günlüğü yoktur hüznün Acının sarnıcı Zamanı ve sevdayı kollamaktayız Seher türküleri Her seher yeniden Direniş günleri Kavgalar büyüdükçe Bir hazin hikaye Zulüm de biter Gün ağarırken

Bir söz bazen, düşünülenin dışında bir anlam kozası oluşturabiliyor ve bu koza, söz ile eylem, eylem ile amaç, amaç ile algılanış arasında devinerek, kendi kelebeğini gün ışığına salıveriyordu. Söz kelebeklerinin özgürce uçuştuğu, insanın doğayla, doğanın insanla uyum kurduğu bir yaşam biçimi: Bir ütopya! Ütopyamızdan yaşamımıza ne taşıyabiliyoruz ki? Yaşayabilmeliyiz oysa. Yoksa yazdıklarımız sulara yazılmış olur. Her şey sulara mı yazıldı yoksa? Suretimiz suya yansıdığında bir hoşnutluk duyarız, su ile ar

Deli kuş bilir misin nedir türküler kadar sevdalanmak duyabilmek yüreğinde bir depremin uğultusunu Suya düşen bir karanfilse yüreğin bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm vursun seni o taştan bu taşa o çağlayandan bu çağlayana sürüklesin Kavgadan uzak kalmışsan sevdadan da uzaksın demektir devinmez yüreğinin mağması çatlamaz sabrın karataşı unutma

Yeni bir defter Unutmalar üzerine Ah kadın Hız ve tansık Söz yorgunluğu Hayaletimsi gölgeler Kök ve kehânet Öncesi mi Sonrası mı Kara bir ütopya Eski bir aşk Veda divanı I, Veda divanı II Bakışın senin Uçan Su

Hayyam, yalnızdın sevgilinin yanın Şimdi gitti, artık ona sığınabilirsin. Rivâyetdi ve zaman sakin Bir su gibi hareleniyordu Senin için orman uğultuları Uzun kış geceleri getirdim Artık okunmayan masallardan Bildim ama bilemeyip düştüm Yollara ıslığımdaki gül kokusuyla Çünkü gül mağrur bir yalnızlık Yahut dalgın bir keder olarak Yakışırdı senin şehlâ sesine Rivâyetdi ne zaman sahi oldu Bildim bilemedim sahi nasıl soldu

Söz ve eylem diyalektiğinin öznesinin yüzleşeceği olgu, etik´tir. Sözün sahiciliği azalmayı,- eylemin sahiciliği ise, azalarak çoğalmayı göze alıştır ki, etik, burada, bu sahicilik ile hayat buluyor. Meşruiyet kazanma yerine eleştirelliği, egemen olma yerine eşitlikçi duruşu yeğlemek, belli ki sistemle aramıza koyacağımız mesafe ile mümkün olacaktı. Bu süreç, söz ile eylemin sorgusunu bir vicdan olarak hissetmek ve hattâ hayatımıza çağırmakla sürüp giden bir durumdur ki, bu aynı zamanda hayatı devrimcileşti

Büyük aşklar yolculuklarla başlar Ve serüvenciler düşer bu yollara ancak Onlar ki dünyanın son umudu Soyları tükenen birer çılgındırlar Ne bir adresleri vardı onların yeryüzünde Ne de aşktan başka bir sığınakları Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında Ölümle alay ederler sanki . Derler ki, Son büyük serüvenci yaralıdır hâlâ

Büyük aşklar yolculuklarla başlar Gidelim istersen suyun Söğüt dallarını serinlettiği Irmağın sesine aldanarak Bir aldanma değil midir Öncesi unutulan şeyler gibi Aşklar ve yolculuklar da Belki anlatır anlatacağı Bir şey varsa bekleyen Eprimiş olsa da sözler

Bakışın senin: çatılara yuva yapmış kırlangıç hızı Ağustos denizinin çırpınışı, bahçeye inen çocuk Bir romanın ilk cümlesi oluyor alnına düşen saç Ulusal müzeye kabul edilmeyen aykırılıksın sanki Bakışın senin: kavakların rüzgârla kıpırdanışı Bir kamaşmayla ürperişi zeytin ağaçlarının Tam orada dur şimdi, gözbebeklerinin hayret Nidâsıyla harelenmesine tanık olsun zaman Zaman kelimeler gibi sekiyor bakışında senin

Günlüğünü eksik tutan güz Usulca çekilmiş de kıyıya Bütün gürültülerden uzakta Eğiriyor suların köpüğünü Uğuldayan yalnızlığını

GörSen; resim, fotoğraf, heykel üzerine yazdıkları¬mı bir araya getiriyor. Tanıdığım, yapıtlarından estetik tadlar aldığım sanatçıların bazıları, sergileri hakkında iz¬lenimlerimi yazmamı istediler; yazıların çoğu bu nedenle yazılmıştır. Fotoğraf derneğindeki iki konuşma ile man¬zum metinler de bu bağlamdadır. Görsel sanatların kendine özgü kavramlarıyla ör- gülenmemesi nedeniyle bu yazılar, herhangi bir sanat izleyicisinin öznel yaklaşımı olarak düşünülmelidir. Ola¬sıya öznel ve izlenimci. Öyleyken sanatın

Polisle çatışırken bitti galiba çocukluğum ve ilkgençliğim Yoldaşlık günleriydi; Kardeşler! Dağın geyiği, dilin şiiri tanık olsun; anamızın ak sütü Tanık olsun ki haklıyız, kazanacağız! Barikat günleriydi. Yaralı bir kardeşi taşırken omzumda, cesaret diyordum Sesimde tereddütsüz geziniyordu en delişmen tay Vahşi bir vadiden akıyorduk toynaklarımız kan içinde ! Alev bir nidâ idik ve arkadaşlık günleriydi Hayatın bir hikâyesi varsa bizimki biraz da bu idi işte Ölüm en gencimizden yakaladı, on yedisindeydi