“Sıkı Adamlar” bu topraklarda, son yüzyılın modern İslâmî edebiyat ve sanat iddiasının oluşumunda ve bu yaklaşımın ete kemiğe bürünmesinde önemli ve kayıtsız kalınamaz çapta katkıları olan bazı şahsiyetlere işaret eden yazılardan oluşuyor. “Parmak Ay’ı gösterdiği zaman parmağa değil Ay’a bakmalı” ilkesinin ışığında Saadettin Acar, kendi kişisel yolculuğunda tutunduğu bazı önemli isimlere samimiyetle ve içeriden bakmaya çalışıyor. Kitapta Cemil Meriç'ten Sezai Karakoç'a, Nuri Pakdil'den Cahit Zarifoğlu'

Bu böyledir: Bizler insan doğmayız, sonradan insan oluruz. Beşeriyetten insaniyet mertebesine çıkmak bir çabanın ve en nihayetinde de bir lütfun sonucudur. Beşer mütemadiyen yükselmek ve insaniyet makamına çıkmak için çabalar aslında, fıtrat bunu ister çünkü. Bunun yanında dünya ve içindekiler de insanı aşağı çekmek için tüm imkânlarını seferber eder. Hevâ ve heves, nefis ve şeytan, mal ve mülk, tûl-i emel, şehvet, servet, şöhret... Bunların tümü insan olmanın ve o makamda kalmanın önünde birer engel, aşılm

Saadettin Acar, kalp varsa insan vardır diyerek bizi sahici, samimi, sessiz ama derin bir yüzleşme için cesaretlendiriyor. Zihnimiz ve kalbimiz binbir parçaya bölünmüş durumda. Her tarafa yetişmeye çalışıyoruz. Yorgunuz, asabiyiz ve gerginiz... Durup dinlemeliyiz. Durup dinlenmeliyiz. Durup düşünmeliyiz. Ama bir durmalıyız önce. Durmalı ve durulmalıyız. Ve içimize doğru bir yolculuğa çıkmalıyız... Yolu bulmalı, yol olmalıyız. Ne demişti şair: 'En uzun yoldur, insanın içi.' Öyleyse herkes içine baksın. Z

Elinizdeki kitap, 2000'li yıllardan bugünlere kaleme aldığım bazı metinlerin bir araya getirilmesiyle vücut buldu.Bu yazılarla ilgili, objektiflik gibi bir iddiam yok.Büyük analizler ve tespitler yaptığımı da söyleyecek değilim.Ele aldığım isimlerin hiçbirinin hakkını tam olarak verdiğimi de düşünmüyorum. Yalnızca hakkaniyet duygusu ve adalet kaydıyla, kültür-sanat-medeniyet davamıza hizmet ettiklerini düşündüğüm bazı isimleri işaret ettiğimi söyleyebilirim.Tam olarak Mehmet Akif merhumun büyük bir tevazu