Ruhu arafta kalmış bir genç kız...Bir ayağı cennete düşerken, diğer ayağı cehennemeZincirlenmiş. Nefsinin, şeytanın ve hak yolunun arasındaKalmış, nereye gideceğini bilemeyen bir yolcu...Labirentin içinde koşarken, her defasında yeşil gözlereÇarpıp sendeleyen minik bir kalp...Çimen gözlerin içinde cennetin fragmanını izlerken,Karanlık bir uçurumun tepesinde cehenneminAlevleriyle kundaklanan asi bir ruh...Peki o hangisini seçecek?Tövbe etmeyi mi, yoksa yoldan sapmayı mı?Bakışları doğanın şefkate yansımasında

İçindeki çocuğu kaybetmeyenlere... Geceyi, gözlerimizin aydınlıkta dahi görmeyişini neden bu kadar içimize sindirdiğimizi anlayamıyoruz. Oysa kalplerimizin kapanmasıyla ağır ve sonsuz bir uyku bizi kucakladı. Bu, gaflet uykusu. Modern çağın gürültüsü içinde kendimize sağırlaştık. Bu yeniçağ, bize getirdiğinden daha çok şeyi götürdü. Kaybettik... İçtenliğimizi, gülüşümüzü, kalbimizi, ruhumuzu. Kendimizi kaybettik. Oysa o rüya O kutlu tepe... Şükredenlerin ve umudunu kaybetmeyip savaşanların ulaştığı tepe So

Sen burada yürüyemiyorsun ama cennette koşacaksın, hem bir sürü arkadaşların olacak. O çok sevdiğin hamburgerlerden, hiç boğulacak gibi olmadan istediğin gibi yiyeceksin, canın ne isterse Allah verecek, diyorum. Seviniyor, hoşuna gidiyor. Daha çok anlat diyor. Melekler yanımızda, bak, bizi görüyorlar onlar, diyorum. Çok seviniyor. Yetişkin bedeninde bebeksi bir çocuk... Dışarıya ancak bir bebek arabasında çıkabiliyor... Hep gülüyor... Derdini tasasını söyleyemiyor, birisinin onu anlaması gerekiyor... Parkt

Ruhu arafta kalmış bir genç kız... Bir ayağı cennete düşerken, diğer ayağı cehenneme zincirlenmiş. Nefsinin, şeytanın ve hak yolunun arasında kalmış, nereye gideceğini bilemeyen bir yolcu... Labirentin içinde koşarken, her defasında yeşil gözlere çarpıp sendeleyen minik bir kalp... Çimen gözlerin içinde cennetin fragmanını izlerken, karanlık bir uçurumun tepesinde cehennemin alevleriyle kundaklanan asi bir ruh... Peki o hangisini seçecek? Tövbe etmeyi mi, yoksa yoldan sapmayı mı? Bakışları doğanın şefkate y

Kalbim; Sen, peygamberim, Kur'an'ım arasında sayıklıyorken, ruhum bir gülde, bir gemide, bir kuyuda, bir ateşteydi. Kimi zaman sabırdı adım. Kuyuların ardında karanlıktayken bile, o karanlığın içinde senin ışığının geleceğini bildiğimden sabırla beklerdim. Bir kelâm etmez, usulca beni aydınlatacağın günü bekler dururdum.. Kimi zaman ateşti adım... Ayağıma, ellerime, gönlüme bağlanan iplerle bir uçurumun kenarında ateşe atılmayı beklerken bile gülümsüyordum.  Ateşler bana su gibi geliyordu Rabbim... O ateşi