Kıdemli bir İzmirli yazarın yazarlığının bütün ustalığını kişisel üslubuyla yansıttığı anıları… Bakmayın başlıklardaki farklı adlara, sinemacılara, edebiyatçılara hatta sporculara. Tarık Dursun K. aslında başında onları konu ediyormuş gibi yapıp daima geçmişin İzmir’ini anlatıyor, artık var olmayan bir İzmir’in anılarını… Yazar bir filme bakarken, bir maçı anlatırken, bir şarkıyı dinlerken, bir yazarla konuşurken konu birden Tarık Dursun K.’nın gençliğine ve İzmir’ine kayıyor. Bu kitap yazarın daha önce

Tonton nine kent dışındaki kırlar arasında bir çiftlikte yaşar, herkes tarafından sevilir ve sayılırmış. Üstelik tüm hayvanlarla da dostmuş. Kapısına gelen her hayvana yuvasını açar, hepsini sevgiyle ailesine katarmış. Hayvan sevgisi ve aile olmak üzerine içinizi ısıtacak klasik bir masal.

Cici Bici Tavşan’ın güzel mi güzel bir ponpon kuyruğu varmış. Hop hop ovalarda çayırlarda gezer, kuşlarla, balıklarla, tavuklarla oynarmış. Ancak bir gün bir bakmış, ponponu yok! Haydi gelin, Cici Bici Tavşan’ın ponpon kuyruğunu birlikte bulalım.

Orman kuşlarının cıvıldayarak uyandırdığı Leylek Bacaklı Ceylan dünyayı keşfe çıkar. Karınca, susamuru ve kurbağayla tanışır. Uzun bacaklarını görenler ona “leylek bacaklı” derler. Uzun bacaklarıyla rüzgâr gibi koşabilen Ceylan, etrafını ve diğerlerini keşfederken kendini tanımayı da öğrenir.

Aliş ve Maviş yuva yapacak bir yer arıyor. Acaba kumrular için en iyi yuva bir ağaç kovuğu mu? Yoksa Ali dayının cebi mi? Peki ya bir apartman bacasına ne demeli? Elbette bütün hayvanlar için olduğu gibi, onlar için de en güzel yuva orman.

Yavru ayıcık uyuyacak bir yer arıyor. Ancak bir sincap yuvasına sığamayacak kadar büyük, bir ıhlamur ağacının dalında uyuyamayacak kadar ağır. Yıldızların altındaysa yorgansız üşüyecek. Yavru ayıcığın yardımına yeni doğan Ay yetişecek ve ona mışıl mışıl bir uyku getirecek.

“‘Hayır, kapatmayın lütfen! Benim için yapın bunu. Konuşun. Sizi dinlemek istiyorum. İçimden geliyor. Arada izin verin, ben de konuşayım, beni dinleyin siz de. Buna çok ihtiyacım var, hem de çok. Kapatmayacaksınız, değil mi? Söz verin, kapatmayacaksınız!’ ‘Söz veriyorum...’ ‘Tanrım, teşekkür ederim...’ ‘Kim konuşacak? Sıra kimdeydi?’ ‘Sizde... Öyle olmasa bile, ben sizde olsun istiyorum. Hadi başlayın, benimle konuşun.’ ‘Sıramı size bıraksam... Çünkü...’ ‘Evet, haklısınız çünkü telefonu ben açtım, siz

Ve Ege’ye adamoğlu geldi; iki ayak üstünde duran, sürünmeden yürüyen, oradan oraya giden, her şeye, her canlıya ilgi duyan, durmadan yiyen, ısıran, çiğneyen, konuşan, düşünen, aç, obur adamoğlu ve adamoğulları geldiler. Ama daha ateşi ve şavkı bilmiyorlardı, çiğ yiyorlardı ve bu yüzden öldürmeyi ve kan akıtmayı bilmiyorlardı. Dünyanın öbür yakalarında neler olup bittiği bilinmezken, Ege’de barış vardı ve egemendi. (...) Adamoğulları önceleri bitkilere ve ağaçların yemişlerine dadandılar ve uçan kuşlarla, sü

İmbatla Dol, Kalbim “Tam o sıraydı, sırtımızda ince bir serinlik duyduk. Ensemizden şakaklarımızdan dolanıp boynumuza da inen ter kurumaya başladı. Saçlarımız dalgalandı, kaşlarımız gerildi. Durmuş sandığımız yüreğimizin gürültüsü kulaklarımıza vurdu. Sustuk. ‘Yaşasın imbat!’ dedi, bağırdı atletli adam. ‘Hey, çocuklar, imbat çıktı!’ İlk kez pencereye gelip duran o genç kadın, Kerim’in kucağına doğru mosmor bir sardunya savurdu. Kerim havadayken yakaladı sardunyayı, acı kokusu imbatla çevremizi sardı.

“Bu kasabanın, bu çevre köylerin tüm adamı bu işten ekmek yer. Kaçakçılık yapmasın da n’apsın? Ekilecek toprağı mı var? Hepsini almış hükümet, sınır demiş, döşemiş mayını. Tarlalar mayın altında... Zeytinlikler mayın deryasında yüzüyor. Babam ki, bu işte en ehildi, kokusundan anlardı mayını, rüzgârı dinler, candarmayı bilirdi. N’oldu? Karşı gelemedi yazgısına. Bir gece, sabaha karşı adamın yarısını getirdiler eve. Bitmişti. Başına toplaştık, işaretle dayımı istetti, bizi çıkarttırdı odadan. Dayımdan kendisi

Allah gözlerini yeryüzüne çevirdi mi, ilkin Deveçıkmaz Yokuşu’nu görür. Deveçıkmaz büyür büyür, kent kadar olur; sonra yine alabildiğine –hem bu kez yırtınırcasına– büyür, dünya kadar olur. Deveçıkmaz, öyle ahım şahım bir yokuş da değildir. Biraz kamburca, paket taşlı, iki yanı eski zaman evleriyle sıralı, kaldırımsız... Denize varmadan, yokuşun sonunu bir ucundan tramvay yolu keser. Tramvay yolundan kurtulur kurtulmaz, denize yine çıkamaz. Geçkin, Osmanlı’dan kalma yalılar, bir de ‘Rızabey Aile Evi’ önüne

Sadece göğsünü görüyordum. Kocaman yakası çözük, kıllı göğsünü. Bıçağı olanca gücümle havaya kaldırdım, indirdim. Sert bir yere çarptı ilkin. Elim sendelendi, bastırdım. Ete girerken, kemiklerdeki çıtırtısı koluma, kolumdan bütün vücuduma değdi. Geri çekmek istedim, gelmedi. Hızla döndürdüm. Kömür gibi koyu, simsiyah bir kan, fıskiyelenip dışarı atıldı. Yüzüme gözüme doldu. Bıçağı olduğu yerde, göğsünde bıraktım. Yıkıldı, kıvranmaya, bağırıp çağırmaya başladı. Yeşil yeşil de kusuyordu. Mama, koynundaki poli

Türkiye'de çocuklar için en çok masal yazmış yazarımızdan biri de Tarık Dursun K.'dır. Kitaptaki ilk masalın kahramanı Pıtır dolunaya âşık bir kedidir. Pıtır, hava kararınca evden sokağa çıkar ve sabaha kadar şehri dolaşır. Evdeki arkadaşı olan çocuk merak içinde Pıtır'ı bekler her gece. Pıtır, sabaha doğru aydede ile eve ulaştığında aydedeyi bir daha göremeyince üzülürmüş. Bu kitapta Pıtır'ın bir masalı varsa da Tarık Dursun K. Diğer on masalı Pıtır'a armağan etmiş. Diğer masallardaki hayvanlar insanlar gi

Alçaktan Uçan Güvercin, babasının dağ çadırından kaçırıldıktan sonra iki ay süreyle çeşitli kişilerin tecavüzüne uğrayan on yedi yaşındaki Menekşe'nin hikâyesi. Menekşe'ye tecavüzle suçlanan on dört kişinin yargılanma süreci içinde yer yer geriye dönüşlerle verilen bu hikâye çevresinde roman, 1970'ler Türkiye'sinin taşra hayatını güç ilişkileri, siyasi çekişmeleri, her sınıf ve tabakadan insanlarıyla; bütün bayağılığı, sahteliği ve sığlığıyla yansıtıyor.

"Sorduk mu birbirimize, nasılsınız dedik mi bugün?" Sıradan bir günün sabahında çalan telefon yaşamınızı değiştirebilir mi? Hiç tanımadığınız, yüzünü görmediğiniz, adını bile bilmediğiniz biri, kendi hikâyesiyle varlığınıza ayna tutan bir sese, hesapsızca içinizi dökebileceğiniz bir dosta dönüşebilir mi? Hattın iki ucu arasında salınıp duran sözcüklerin toplamı, gerçek bir hikâye eder mi? Bir "alo" kadar mümkün, başka bir dünya kadar uzak... Orada biri var mı? Farklı türlerdeki eserleriyle Türk edebiyatı

"Daha çocukken bir şeyler umdu o;hep bir şeyler bekledi, bir şeyler kurdu." Kavgalar, kaygılar, umutlar, yolculuklar, zaferler, aşklar ve yanızlık... Bir tiyatro adamının kişiliğinde, Meşrutiyet yıllarından bugünlere, Türk tiyatrosunun ve sinemasının gerçek insanları, gerçek hikâyeleri: Her geçen gün daha da artan, her yenilginin ardından daha da bilenen bir tutkunun peşinde, zamana, mekâna, sevdaya ve hatta coğrafyaya meydan okuyan bir sahne insanının yaşamı, hatırasını dillendiren dostlarının, meslektaşl