Günümüz İstanbul'unda turistik meyhaneleri dışında adı hemen hiç anılmayan Kumkapı, 1960'lı yılların ortalarına kadar Rumların, Ermenilerin ve Türklerin bir arada yaşadığı, azınlık kültürlerinin ağır bastığı, canlı ve renkli bir İstanbul semtiydi. Bugün denizle ilişkisi neredeyse tamamen kesilmiş ve şehrin en fazla tahribata uğramış semti olsa da Bizans döneminden bu yana İstanbul'un en eski limanlarından birine ve Ermeni Patrikhanesi'ne ev sahipliği yapan Kumkapı, Orhan Türker'in Kondoskali'den Kumkapı'

Tatavla ya da bugünkü adı ile Kurtuluş semti kabaca Kasımpaşa, Yenişehir, Dolapdere, Sinemköy, Feriköy, Cinderesi ve mezarlıklarla çevrili bir istanbul semtidir.1964 kararnamesi ile Türkiye'de yaşayan Yunan uyruklu Rumların sınırdışı edilmesi ve onlarla akrabalık ve iş ilişkisi içinde bulunan Türk vatandaşı Rumların da Yunanistan'a göçe başlaması 1965'den sonra Kurtuluş'un Rum nüfusunu hızla eritmiştir.Bugün Tatavla'nın kiliseleri, ayazmaları, Rum ilkokulu ve spor kulübü hala bakımlı bir şekilde ayaktadır.

Pera; kiliseleri, yabancı okulları, hastaneleri ve görkemli sefaret binalarının yanı sıra mağazaları, birahaneleri, lokantaları, pastaneleri, tiyatroları, lüks genelevleri ve barlarıyla da önemli bir merkezdi. Hıristiyan halkla İstanbul'un geleneksel Müslüman mahallelerinde yaşayan Türklerin kesişme noktasıydı. Dolayısıyla Ankara merkezli yeni Cumhuriyet yönetiminin, 600 yıllık çokuluslu ve çokdinli Osmanlı İmparatorluğu'nu en kısa yoldan tek ırk, tek dil ve tek dinden oluşan bir Türk ulus-devletine çevirm

Orhan Türker önceki çalışmalarında bizi, bugün bu özelliklerini büyük oranda kaybetmiş ancak 20. yüzyılın ortalarına kadar geleneksel sosyal ve etnik yapısını koruyan, çokuluslu Osmanlı İstanbulu'nun Kurtuluş, Samatya, Adalar, Galata gibi Rum ağırlıklı semtlerine götürmüş, yakın geçmişte yaşanan köklü değişimleri gözler önüne sermişti. Sıra, yine unutulmuş bir başka Bizans semti olan Edirnekapı bölgesine geldi. Rum varlığı Fetih'ten sonraki ilk yüzyıldan sonra hiçbir zaman Türk nüfusu aşan bir üstünlük gö

Günümüzden yüz yıl önce hızlı bir dağılma sürecinin başında olan Osmanlı İmparatorluğu'nun Rumeli topraklarında başkent İstanbul'dan hemen sonra gelen en büyük, canlı ve renkli şehri Selanik'ti. 1430 yılında Sultan II. Murat tarafından Venediklilerden alınarak Osmanlı topraklarına katılan ve 1912'de Sultan Reşat döneminde Yunanistan'a terk edilen Selanik, 2012 yılında Yunanistan'a katılışının 100. yılını kutluyor. Balkanların bu büyük ve tarihi kenti son bir yüzyıldır tüm dünyada eski Yunanca adıyla, Thess

Orhan Türkerin Sel Yayıncılıkın Tarihe Tanıklık dizisi için hazırladığı İstanbul kitaplarına bu ay bir yenisi eklendi: Psomatiadan Samatyaya yine kentin kadim bir semtinin tarihteki izini sürüyor. Ünlü devlet adamlarının öldürüldüğü Yedikule Zindanlarının yanı sıra pek çok önemli yapıyı bünyesinde barındıran semt, aynı zamanda Rum ve Ermeni Hıristiyan kültürünün Müslüman kültürüyle iç içe geçtiği, değişik geleneklere sahip halkların yan yana yaşabileceğinin önemli bir kanıtı bugün. Tarihi yapılarından Sama

"İstanbul Adaları içinde en erken ve en çabuk Türkleşeni Halki olmuştur. XIX. yüzyıldan beri Ada´da var olan Deniz Kuvvetleri´ne ait okul ve tesisler ile sanatoryumun, çok sayıda Türk´e iş imkanı açıp buraya yerleşmelerini sağlaması bu süreci hızlandırmıştır. Bu çalışmamda Rum Halki´yi okulları, kiliseleri, manastırları, mezarlığı, sosyal hayatı ve artık tarihe karışmış insanları ile anlatmaya çalıştım. 1964´de Yunan vatandaşlarının Türkiye´den çıkarılmaları ve onları takiben Rumların Yunanistan´a göçe baş

Günümüzde Karaköy olarak adlandırılan, İstanbul´un merkezindeki liman bölgesi Galata, Beyoğlu ilçesinin bir bölümünü oluşturmaktadır.1453´den 1960´lı yıllardaki Kıbrıs olaylarına kadar Türkler tarafından da Galata diye anılan bölgenin adı bu tarihteki Kıbrıs olaylarına bir tepki olarak değiştirilen Rumca isimler gibi Karaköy´e dönüştürülmüştür. Evliya Çelebi´nin ´Meyhanecileri Rum, satıcıları Ermeni, ulufecileri Yahudidir´ diye anlattığı bölgeyi ´Milli Galata´ya çevirme çabalarımız sonuç vermiş, burası, k

Antigoni (Burgazadası) daha önce hikâyelerini anlattığımız Prinkipo (Büyükada) ve Halki (Heybeliada) ile karşılaştırıldığında, onlara göre çok daha içine kapanık bir yaşama sahiptir. Burası İstanbul'un fethinden sonraki 500 yıl içinde de varlığını sürdüren bir Rum köyü idi. Günlük hayatta ve ticarette halkın anadili olan Rumca, resmi dil Türkçe'den daha fazla kullanılırdı. 1960'lara kadar Rum ağırlıklı yapısını sürdüren Antigoni, 1963 yılında tırmanan Kıbrıs sorununa paralel olarak hızlı bir değişime uğrad

Kısa bir zaman dilimi içinde önce lokanta ve dükkanlar, sonra da evler el değiştirmeye başladı. Önce Rumcanın en fazla işitildiği çarşı Türkleşti. Geride kalan Rumlar Therapia´ya Tarabya demeyi zor da olsa benimsediler. Gözüpek Rum balıkçıların yreine gençler letişmedi. Onlar kısmetlerini vatanlarından uzakta aramak zorunda kaldılar. 1970´lerden itibaren artan ve halen süregelen içgöçten Tarabya da inanılmaz boyutlarda payını aldı. ORtaya dev boyutlu, sosyal ve ekonomik çelişkilerle dolu bambaşka bir Taraby

İstanbul adaları içinde, Türkleşmeye en çok direnen ada, Prinkipo (Büyükada) olmuştur. 19. yüzyılın ortalarına kadar fakir Rum balıkçılar ve bahçıvanlarla, inzivaya çekilmiş yoksul keşişlerin barınağı olarak görülen Prinkipo,1856 Islahat hareketlerinin getirdiği özgürlük havası ve ekonomik canlanmaya paralel olarak, Osmanlı ülkesinin, yaşam tarzı Batıya en yakın, en zengin ve en özgür köşelerinden birisi olmuştur. Il. Abdülhamit döneminin son yıllarında, Ermeni, Musevi ve az sayıda Türk ailesinin yaz ay

Yeniköy,16. yüzyıldan 20. yüzyılın ortalarına kadar 400 yıl boyunca Rum karakterini büyük ölçüde muhafaza etmiştir.1964 yılında hızla gelişen Kıbrıs olaylarına bir misilleme olarak Yunan vatandaşlarının Türkiye´den sınırdışı edilmesi ve onları takiben Türk vatandaşı Rumların da paniğe kapılarak Yunanistan´a göçe başlamaları ile birlikte köy hızla Türkleşmeye başlamış ve her geçen gün eksilen Rumların yerini Türkler almıştır. Bu değişimin en büyük göstergesi kiliselerin gün geçtikçe tenhalaşması ve 1965

Tatavla ya da bugünkü adı ile Kurtuluş semti kabaca Kasımpaşa, Yenişehir, Dolapdere, Sinemköy, Feriköy, Cinderesi ve mezarlıklarla çevrili bir istanbul semtidir. 1964 kararnamesi ile Türkiye'de yaşayan Yunan uyruklu Rumların sınırdışı edilmesi ve onlarla akrabalık ve iş ilişkisi içinde bulunan Türk vatandaşı Rumların da Yunanistan'a göçe başlaması 1965'den sonra Kurtuluş'un Rum nüfusunu hızla eritmiştir. Bugün Tatavla'nın kiliseleri, ayazmaları, Rum ilkokulu ve spor kulübü hala bakımlı bir şekilde ayaktadır

Kadıköy derken akla bugün nereden başlayıp nerede bittiği belli olmayan, çevresindeki sayfiyeleri, köyleri ve tepeleri yutarak devleşen ve nüfusu artık milyonlarla ifade edilebilen, İstanbul´un Asya yakası gelmemeli. Bu kitabın konu edildiği tarihlerde Kadıköy, İskele, Yeldeğirmeni, Haydarpaşa, Bahariye, Moda, biraz da Kızıltoprak ve Kalamış´la sınırlıydı. Erenköy ve Bostancı kış aylarında insana rastlanmayan köylerdi. 1964 yılında Kıbrıs´da patlak veren "Kanlı Noel" olaylarını takiben, İstanbul´da yaşay

´Sel Yayıncılık tarafından yayımlanan Osmanlı İstanbulu´ndan Bir Köşe Tatavla isimli kitabımın kısa bir süre içinde Türk ve Yunan basının ilgi odağı haline gelmesi beni şaşarıtmadı desem yalan olur. İstanbulluların şehrin yakın geçmişine gösterdikleri bu ilgi, beni yine Rum ağırlıklı bir semt olan Mega Revma (Arnavutköy) ´ya yöneltti. Evliya Çelebi´nin ´Lebi deryada bağlı bahçeli mamur haneleri vardır ki, cümle Rum ve Yahudiye mahsus olup; cami, imaret yoktur. Cemaati müslimi gayet azdır.´ dediği Arnavutk