“Kendi değişimini yaratabilecek güce sahip olana kadar var olan değişime uyum sağlamak gerekir. Yoksa o değişim bizi yutar ve içinde kayboluruz. Onlar da bu nedenle beklediler. Ancak değişim kuvvetlendi ve atalarım farklı bir değişim yaratabilecek gücü kendilerinde bulamadı. İnsanoğlu aradan geçen binlerce Dünya senesinin sonunda daha da bozuldu. Medeniyetlerini ilerlettikleri sanrısına kapıldılar, ancak yanılıyorlardı. İnsanlar karamsar olmayı gerçekçi olmak sanıyorlar. Her konuda karamsar oldular. Sadece

Vaat edilen uzun ve kutlu yolculuklar, bayramdan bayrama yapılan sevap ziyaretleri, vicdanın dürtüklediği anlık üzüntüler, bir gün açılıp bir gün dağılan sosyetik dernekler, ertesi gün aynı coşkuya ulaşmayacak “onlar için bir şey yapmalı” krizleri; mahallenin çocuklarının gündelik kaygılarına çare olmuyordu. Cam fanus içindeki maket evlerden kendilerine yeni bir yaşam merkezi seçen insanların, başkalarının geleceğini de uzaktan belirleyebileceklerini sanmaları ne tuhaftı. Sinan, Hakan, Vedat… Hayallerini, a

Her yer karanlık olduğu için ilk çıktığımızda pek bir şey seçilmiyordu. Mahallede patlamamış sokak lambası çok azdı. Sadece giriş ve çıkıştakiler sağlamdı. Diğerlerinin hepsi tamir edildiği an taşlanıp kırılırdı. Karanlıkta kalmak isterdi, buradaki insanlar. Görünmek iyi bir şey değildi.

O koy onlar için neden bu kadar önemliydi? Sonuçta evleri, mahalleleri, güzel bahçeleri vardı. Kafasında yeni sorular oluşmaya başladı. Değer miydi birbirlerini incitmeye? Bunu eve gidince annesine sormak istedi. Ne de olsa büyükler her şeyi bilirdi. Ne sıkıcı değil mi? Her şeyi bilince merak edecek ne kalır? Kimdi kıyının ‘gerçek' sahipleri? Kahramanlarımız B, Z ve G mi? Yoksa onlar kıyıda oyun kurmadan önce burada yaşayanlar mı? Peki, bir yerin ‘sahibi' olunabilir miydi? Üç çocuğun, bir kıyıyı kendilerin

Sustunuz... Uzunca bir süre sustunuz. Niye böylesiniz? Böylesiniz işte. Sevdiğini hiç bağıra çağıra söyleyememişler gibisiniz. Haksızlık görünce dili tutulmuşlar gibi... Suskun. Bedeni huzurda namaza durmuş, kafası başka yerde münafıklar gibisiniz. Verdiğiniz sözleri yutmuş, ettiğiniz yeminleri bozmuşsunuz. Duyulmasından korkmuşsunuz. Olduğunuzdan cesur davranıp zayıflığınızı saklamışsınız. Sesinizin çok çıktığı anlarda boyun eğmişsiniz sanki... Aciz. Keşke söylemeyi değil duymayı öğrenseydiniz... Barış İn

"Yanılmıştın... Zaten hep yanılırdın. O günden bugüne geçen yıllar boyunca tüm arzularımda yanıldın. Ömrüm boyunca sadece bir şeylere inanmak ve bağlanmak istedim dostum. Derinlemesine düşünmeden... Uzun uzadıya değil kestirmeden... Her beğenir gibi olduğu şeye ‘süper' diyen beyaz yakalı gibi üstünkörü... Derinliğin caydırıcılığından ötürü... Misal kaçaklık gibi bir vasatı sevmek istedim, vasata sarılmak, vasatı koklamak istedim. Çabalarımızın ve çabalayanlarımızın imkânsızlığını bildim. Onları beceriksizli