Gördüklerimizi, duyduklarımızı ve yaşadıklarımızı elin İzlandalısına anlatsak mümkünü yok inandıramayız. Eminim, ya abarttığımızı ya da ülkenin en önde gelen muhalifi ya da en yalancısı olduğumuzu düşünecektir. Ülkemizde olup bitenleri Malmö'de birine anlatsak, Buraya yerleşmek için böyle söylüyor diye düşünecektir mutlaka... Malmö, göçmenler kenti ya... Bizdeki olup bitenler, abartılı bir gerçeklik mi yoksa gerçekliğin kendisi mi bunu en iyi kim bilebilir? Ülkemde yaşananları gördükçe, çevreme kulak verdik

Nazım Hikmet'ten Sabahattin Ali'ye, Sait Faik'ten Tahsin Yücel'e, Doğan Hızlan'dan İlber Ortaylı'ya, Sartre'den Haldun Cezayirlioğlu'na... Ayvalık'tan Salihli'ye, Bostanlı'dan Bergama'ya, Buca'dan İsfahan'a... 1 Mayıs'tan 23 Nisan'a, 19 Mayıs'tan 11 Mayıs'a... Coronadan depremlere, ihalelerden adam kayırmalara, kütüphanelerden sokak isimlerine kadar ''Dereden Tepe''den yazılar...

Deprem, sel felaketi, çığ düşmesi, hızlı tren kazası, mülteci ölümleri, intiharlar, iş cinayetleri, kadın, doğa ve hayvan katliamları... İsimsiz, koskoca bir mezara döndü güzel ülkem... Isınamayan, doyamayan, gezip dolaşamayan ve bir türlü uyanamayan Alilere, Ayşelere, Ahmetlere, Fatmalara...

İşi öğretmekti. Konuşmaktı. Yıllardır da yazıyor. Kuzey Ege gazetesinde haftada üç gün yazdığı günlerden bu yana ardı ardına kitapları çıktı. Öykü, gezi notları, çocuklara yönelik ve de özellikle deneme alanında... Yıllar önce onu dinliyorduk. Bugün her an göremesek de yine dinliyoruz onu. Yazmayı aşk derecesinde seven bir öğretmenim var diye de gururlanıyorum onunla. Günün birinde onun için yazacağımı aklımdan geçirmezdim. Sonunda o da oldu. Çok yaşa Recai Şeyhoğlu öğretmenim! Ne yazıyorsan okumaya devam

Ressam müthiş... Tablo daha da müthiş.. Fırçayı kaleme "böylesine dönüştürmek" müthiş kere müthiş... Bilmem ki, bizlere "kutlamak" ve "teşekkür etmek" dışında ne kalıyor; evet "bir şey" kalıyor: Onca sıkıcı, onca bıkkınlık ve bitkinlik verici, onca rakamla dolu ve de okuya okuya ve TV'lerde dinleye dinleye, seyrede seyrede, içinde yaşaya yaşaya "Yeter artık, duymak, okumak istemiyoruz" diye isyan ettiğimiz "onca" konuyu, "bir nefeste okunup bitirilecek bir kitap hâline getirebilmenin sırrı nedir" diye s

İlk öpüşme, ilk kez ''milli'' olma, ilk hediyeler, ilk kazanımlar, ilk kayıplar, martılara atılan ilk simit parçası unutulur mu hiç? Ya ilk ihanetler, ilk terk edilmişlikler? Kreşe ilk ayak basma, huzurevinde yalnız geçirilen ilk gece, mezar başında dökülen ilk gözyaşları... Unutmak ihanettir, anımsamamak ise intihar...

''İyi dostluklar, hesapsız kurulur...'' Balzac

Dışarıdan izleyip imrendiğimiz hayatlar, gerçekte özendiğimiz gibi mükemmel mi? Takdir edip örnek aldığımız insanların gerçek yüzleri gördüğümüz gibi mi, yoksa herkes bir maskenin arkasında mı saklanıyor? Kapitalizmin yozlaştırdığı değerlerimizi, göz göre göre ve bu kadar kolayca nasıl yitirdik? Recai Şeyhoğlu; yaşamında acı, tatlı iz bırakan kişi ve olayları anlatırken aslında hepimizin hayatına ayna tutuyor...