“Evden gitmenin öyküleridir yazılanlar, umulur ki eve dönmenin yollarını döşesinler.”

Zamanı bir saniye Geriye almak yok Akıp geldiğimiz günleri Yeniden başlatmak imkansız Kırdığın gönülleri bitiştirmek Dağlayan acıları söndürmek yok Aklını ayakta tutacak olan Hayatı doğru yürümek *** Korkunun büyüttüğü güç

Bir insanı yaralarından öpmek En çok incinen yerinden İlaçtan, sargıdan önce Sevgiyle iyileşmeye çağırmak Yaralı gözlerinin içine Ilık bir ipek gibi akmak örselen yerlerine can suyu gibi dökülmek Bu kitap Aydın Öztürk'ün 2012, 2016 yılları arasında yazdığı şiirlerden oluşuyor. İnsanın içindeki sessiz nehirlerce akıyor. Çığlıklarına çarpıyor. En umutsuz anlarının ellerinden tutuyor. Kırılan düşlerini onarıyor. Mücadelenin en büyük ilaç olduğunu hatırlatıyor. Şafağın gözleriyle bakmak diyor. İnatçı sarmaşık

Yıllar sonra bakıyorum da içime Meğer yaralarım örtülmemiş Hâlâ kan sızıyor izlerinden Dikişleri yeniden patlıyor Meğer uyuyakalmış acılarım Uyanıp geldiler mağaralarından Ne hayatlardan süzülüp geldik Vurulduk, yandık, sürüldük Kapılar, duvarlar ardında Çığlıklardan bir denizdik Vurdukça zulmün kayalarına Çarpıp daha gerilere düştük Azalıp yeniden vurduk Köpükler kızıldı Kayalar kanımızdan kızıl Çarpıp durduk zamanda ağırlaşarak

Kendinle vedalaşarak aşlamalısın yeniden kararlanmış sayfalarından sıkılmak çözüm değil defterinde beyaz bir sayfa kalmışsa eğer yüreğince yazmak için kendinle vedalaşarak başlamalısın yeninden

en çok kızıyorum en çok bana hayatın bileyi taşında biten bıçak gibi kalıyoruz kavı ıslanmış kibritiz ateş veda ediyor kalbimize kör bir düğümü kılıçla kesmiş diyorlar iskender oysa bir düğüm bile değiliz ne de kılıç yazık ki içi ağrıyan bir kabuktur bizden geriye kalan (Arka Kapak)

Öyle sessizce gelip otursam yanına Sarı yapraklara düşmüş gözlerini Kaldırsam yerden İçinde kaynayıp duran kazanı Devirip döksem senden uzaklara Su olup aksa dilindeki zehir Suskunluğun çıbanı deşilse Yıkılsa aramızda kalınlaşıp duran Bu duvar

şehriban, beritanlı bir göçer dağların çağla gözlü berfini kalbinde uyumayan bir hançer bir oğlanın hayali divanesi bir aşkın viranesi bir aşkın (Arka Kapak)

ne gün buluta dönmüştü ne oluklarda yağmur yelkovanlar sağanaklardan geçiyordu buğulu camlarda kırıla kırıla kırkıma yağmurun sesiyle girdin merhaba yağmur yüreklim

yapmayın çocuklar. etmeyin n´olur düşünün biraz kan damlatmayın tomurcuğu yeni patlamış gözlerinize bakın nişan parmağınızdaki alyans karardı utancınızdan yüzünüzü zehirler bastı koyun cebinizi sıcak tutan sevgilinin söyler misiniz hangi albüme koyacaksınız bu fotoğrafı (Arka Kapak)

Bilirim Dayanır Yürek, bir 12 Eylül romanı. Tankların ve süngülerin hayatı kuşattığı, sokaklarda ve dağlarda insan avının sürdüğü, işkence tezgahlarından yüzbinlerin geçirildiği günlere götürür sizi. Anımsamalarınızı taze tutacak bir kapı açar. Bu karabasan daha çok fonda durur. Sahnenin önünde bu deli gömleğine direnen muhalif kimliklerin hikayesi işlenir. Kabuğu kalınlaştırılıp, çoraklaştırılan toplumun yanlız bıraktığı bir avuç insanın iç hesaplaşmalarını, korkularını, aşklarını, korkusuz ölüşlerini, b

Yürek Sapağı, içimizdeki koridorlar. Tüm önyargılarımı dışarda bırakarak, mutlak doğrularını bile sorgulaması gerektiğine dair inancımı kılavuzum yaparak, çıplak bir yürekle çıktığım uzun bir yolculuk. Doğru veya yanlış, ne derseniz deyin; insanın kendisiyle başbaşayken kendi içinde seslendirip, kendisini mutlu kıldığı dünyasının, ona en yakın bir liman olduğunu biliyoruz. İnsan çoğunda bu iç konuşmalarını en yakın dostlarıyla bile paylaşamaz. Bu iç sohbetler kiminde, kuralsız, kiminde çok ayıp, kiminde

acılar paslandı, sesler kırıldı yıkık duvarlar gibi kaldı gözlerim kanıyorum küllerin en terli yerinden yutağımda katılaşıp kalıyor çığlığım bağıramıyorum bu kaçbin ölüm (Kitap Arkası)

x

Haydi topla yüreğini Kaldırımlara dağılmış bakışlarını topla Takvimlerden söküp al, Hıçkırıklarından kalan ne varsa. Süpür yenilgilerini sağır yıllardan. Saklandığın ıssız mezarlardan doğrul artık. O insan ayazlarında üşümüş ellerini uzat, Bırak kemanlar titresin bu kasımda. Her gün yüreğini ipe çeken, Bir cellat gibi düşünmekten vazgeç artık. Haydi topla yüreğini. Umudun sızısı deliyeşildir. Sonbahara kanma, Her gazel giderken, Ömrünü yeni tomurcuklara bırakır. (Arka Kapak)

saçlarım ağarıyor bir çığlığın gözlerinde istanbula kar yağıyor, kar yağıyor, albümlerde sararmış gülüşlere, ipte oğul kokan çamaşırlara, anılara kar yağıyor, kar yağıyar cinayetleri saklayan çukurlara, boğma tellerine, bolu dağlarına, sapanca´ya deşta mergana kar yağıyor maden köprüsünün kemerlerine. kar yağıyor, asla zalimleri ağartmayan. (Arka Kapak)

kalkıp yürüsem. ellerim cebimde, içimdeki koridorlarda salınarak. yanık ve is kokan yaralı sevinçlerde. kalkıp yürüsem sesimde. ayağımın altında öykülerini bildiğim dalgalar ve kum. öykülerimiz tanışıp, karışsa! sen yanımda olsan. hiç konuşmasak. ay buluttan çıkınca, gözlerini görsem. (Arka Kapak´tan)