“Bedenİnİzde, en derİn felsefenİzden daha fazla bİlgelİk vardır.” – Friedrich Nietzsche Bir felsefe metni olarak görünen bu fragmanlar bütünü, felsefe yordamıyla bin yıllardır kutsanmış olan akla ve aklın organize etmiş olduğu tüm kurumsal ve yerleşik kanılara itiraz etmesiyle ve yine felsefe yordamıyla ikincilleştirilmiş, ötekileştirilmiş olan bedeni ve bedendeki bilgeliği savunuşuyla, esasında bir anti-felsefe örgütlüyor. Kültürel despotizmin insanlığa dayattığı bilmek, okumak, çok, üniversite, mutluluk,

“Her şey, hiçliğin doğasındadır.” Sokrates öncesi doğa filozoflarının en önemlilerinden Parmenides, özellikle Varlık’ın niteliklerine dair bütüncül yaklaşımıyla ontolojinin temel soru ve çatışmalarına rehberlik etmiştir. Varlık Bir midir yoksa Çok mudur, Varlık dingin midir yoksa dönüşüm halinde midir gibi ontolojinin en kritik soruları, Parmenides’in şiirsel felsefesinde hem cevaplanır hem de tartışmaya açılır. Bu tartışmalar, Parmenides’in çağdaşları olan Herakleitos ve Empedokles’in de katılımlarıyla b

“Onunla [Otto Weininger’le] aynı fikirde olmak gerekli ya da mümkün değildir fakat yüce olan da aynı fikirde olmayışımızın içinden doğar. Harika olan, onun muazzam hatasıdır.” Ludwig Wittgenstein Üzerine tartışması, yazması zor bir isim; hele savunması neredeyse imkansız olsa da, şaşkınlık ve hayranlıkla incelenesi bir “anti-kahraman”: Otto Weininger... 2. Dünya Savaşı sonrası ismi felsefi yazından silinen, düşüncesi ve metinleri aforoza tabi tutulmuş bir anti-semitist Yahudi... 1903 yılında Goethe

“Kelimeler dolu tabancalardır.” Geçtiğimiz yüzyılın en etkin filozoflarından Jean-Paul Sartre, on dokuzuncu yüzyılın başından itibaren işaretleri görülen varoluşçu eğilimin de kuramsal öncüsü kabul edilir. Sartre bu öncü felsefi konumunun yanında, aktivist tavrı, özel yaşamı, çocukluk hatıraları, tuhaf korkuları ve meraklarıyla da ilgiye değerdir. İki dünya savaşının tam ortasında, entelektüel bir merkez olan Paris’te kendi varlığını mükemmelen inşa eden bu filozof; bizim kendilik inşamıza, özgürleşme harek

İnsan yalnız başkaları için değil, kendisi için de bir gizemdir. Søren Kierkegaard, bireyi merkeze alan, keder, melankoli, korku, kaygı gibi duyguları bireyin varoluş durumuna yerleştiren, yaşamı bütünüyle ironik kavrayan bir felsefe ortaya koyar. Bu felsefe, aynı zamanda onun yaşamöyküsüne de içkindir. Babasından miras bir melankoli ve bir lanetlenmişlik psikolojisi, bu lanetlenmişlik psikolojisinin gölgesinde geçmiş ve Büyük Deprem'le sarsılmış bir çocukluk ve ilk gençlik ile son büyük kırılma olarak Regi

Hamza Celâleddin, felsefeyi kendine has bir üslup ve bağlamla okumaya çalışan, bu okuma esnasında entelektüel olandan önce yaşamsal olanı gözeten yazarlardan biri. Daha önce Katil Nietzsche Asker Kant ve Dehşetli Peygamber Zarif Cellat gibi iki ‘provokatif' anlatıya imza atmış olan yazar, bu kez bir başka ‘provokatif' anlatı ve yaşamöyküsüyle, Nietzsche'nin Altı Günü ile okurunun karşısına çıkıyor. Yazar, Nietzsche'nin yaşamında çok kritik ve keskin dönüşümleri de beraberinde getiren altı günü ve nihayetind

Hamza Celâleddin, serinin ilk kitabı Katil Nietzsche Asker Kant'tan sonra bu kez Dehşetli Peygamber Zarif Cellat ile karşınızda. Felsefe ve edebiyatı, tarihsel birer kurgu olarak ele almasıyla ve kendine has üslubuyla bilinen Hamza Celâleddin, serinin bu ikinci kitabında edebiyatı, yazar ve şairleri merkeze alıyor. William Blake ve Dostoyevski'den yola çıkan yazar; Rimbaud'dan Oscar Wilde'a, Virginia Woolf'tan Lesboslu Sappho'ya, Cesare Pavese'den Tezer Özlü'ye, Tolstoy'dan Proust'a tarihselliği gözeten bir

Katil Nietzche-Asker Kant, deyim yerindeyse, felsefi bir otopsi kitabı. Anlatı ile masalsılık arasında salınan bir kurgu-metin. Anlatıya ironi ile dolu öfkeli bir söylem eşlik ederken, tüm nedensellikler "neşeli" bir tarihsellikle buluşuyor. Hamza Celâleddin, çarpıcı üslubuyla okurları mizahi bir felsefi anlatıya davet ediyor. Uzunca bir masanın etrafında, tarihin tüm antikahramanları toplanmıştı; gökte tastamam kamer, yerde sözü gereksiz uzatan pürtelaş bir nehir, şarap kadehleri hızla dolup boşalıyordu.