Dinmeyen bir tutku: İstanbul Burhan Arpad kent duyarlığını şu sözlerle özetliyor: “Bir İstanbul var idi. Sonraları hepsi yok oldu. 1950’den günümüze iki katlı, yoksul görünüşlü tahta evlerin bahçeciklerini de yutuveren beton yığınları, İstanbul’u sildi süpürdü.” İşte bu kitapta kimi zaman hüzünlenip kimi zaman öfkelenerek o İstanbul’u arıyor Burhan Arpad…

"Zehra emniyet müdürlüğünün kapısından çıkarken gözleri karardı. Vesikalı durumunun kaldırılması dilekçesi komisyondan çıkmamıştı. Kayıt memuru, suratına bakmadan, daha çıkmadı, demekle yetinmişti. Şef de, bunca yıldır bu yoldasın, iyice incelemeden olur mu, demişti. Yoksa... yoksa!.." 1950 kuşağından öncekiler arasında kısa hikayenin enikonu ustası sayılan Burhan Arpad, uzun bir suskunluktan sonra, Alnımdaki Bıçak Yarası´yla karşımıza çıkıyor. Romanla hikaye arası bu yeni denemesinde düşmüş kadınlar, küç

1920´günümüze geçen seksen yıl İstanbul´da çok şeyi değiştirdi, pek çok şeyi yok etti. Değişimlerin çoğu, getirdiği sağlam temele dayanmayan özenti benzetmeler. Yok edilen ise az buçuk da olsa bir kültür geleneğine, toplumun oluşturduğu alışkanlıklara dayanan olumlu yanlar... Yarım yüzyıl önceleri İstanbul´a gelen taşralı, bir nesil sora büyük kentli olurdu. Giyimiyle, alışkanlıklarıyla, diliyle ve kafasıyla. Son elli yılda İstanbul´a saldırı bir başka olguyu gerçekleştirdi. İstanbul taşra oldu... Yerleşi