Çocukluğumuz tohumumuzdur, tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz. Geçmişinin bir tarafı karanlık sırların gölgesinde kalan ve hayatının büyük bir kısmını hatırlamayan Minel Karaer, bir anlaşma sonucunda psikolojik rahatsızlıklara sahip bireylerin tedavi edilmek üzere toplandığı Anektod Merkezine gitmeye başlar. İçinden bir ses Anektod Merkezinin ona yardım eli uzatmak yerine kendisini daha fazla karanlığa sürükleyeceğini söylese de o sesi göz ardı eder ancak hislerinde haklı olduğu, Korel

“Her şeyi yine unut ve yine iste; uslanmam, yine söz veririm. Neden mi? Çünkü gündüz geceye sadece güneş batana kadar karşı çıkabiliyor.” Prometheus’un şehirdeki cinayetleri artarken Minel Karaer ile Korel Erezli de ortak geçmişlerinde kaybolmaya başlarlar ve en büyük düşmanlarının Prometheus olduğunu görürler. Minel için en acısı, hafızasını kaybetmesinin ardından Korel’i yavaş yavaş hatırlamaya başlaması ve bu esnada aslında hiçbir şeyin düşündüğü gibi olmadığını fark etmesidir. Korel ise iki duygunun ort

Arkadaşlarını Tusculum'daki evine toplayan Cicero onlardan akıllarına takılan herhangi bir konuda kendisine sorular sormalarını ister. Ölümden korkan bir adamın bu konuda ne yapması gerektiğini Cicero'ya sormasıyla birlikte beş gün sürecek olan düşünsel yolculuk başlar. Her yeni soruyla birlikte daha önceki sorularda değinilen öğretilerin doğruluğu somutlaştırılır. Beş kitap halinde rapor edilen beş gün boyunca ölümden kedere, arzulardan nefrete ve mutlu bir yaşam için gerekenlere kadar her çeşit konu, Cice

#1 NEW YORK TIMES ÇOKSATAN YAZARI NORA ROBERTS'TAN YENİ FANTASTİK SERİ Stephen King'in klasik Mahşer romanıyla eşdeğer bir kıyamet kurgusu. - New York Times Book Review Nora Roberts okurları nasıl büyüleyeceğini çok iyi biliyor. - The Washington Post MacLeod ailesi, her yıl olduğu gibi bu yıl da Yeni Yıl Arifesi'ni geçirmek için İskoçya'daki çiftlik evinde bir araya gelmişti. Hava avlanmak için doğru zaman olduğunu gösteriyordu, peki ya o av sahası doğru yer miydi? Sgiath de Solas yakınlarında

Çocukluğunda fazlasıyla yara alan ve on yedi yaşında Koza tarafından Ekip'e dahil edilen Helin Aktan, son görevi için ajan olarak Sokak Nöbetçileri'nin yanına gönderilir fakat çıkmış olduğu bu yolda kendisi kadar yaralı beş kişiyle tanışacağından habersizdir. Ummadığı ve tanımadığı bir tabloyla karşılaşır: Sokaklarda büyümüş bir aile vardır karşısında. Ailenin lideri ve beyni olan Yankı, gücü ve merhameti olan Bartu, bacakları ve sessizliği olan Lâl, elleri ve rengi olan ikizler Mutlu ile Işık... Kendi benl

Sokak Nöbetçileri - Aslı Arslan Çocukluğunda fazlasıyla yara alan ve on yedi yaşında Koza tarafından Ekip'e dahil edilen Helin Aktan, son görevi için ajan olarak Sokak Nöbetçileri'nin yanına gönderilir fakat çıkmış olduğu bu yolda kendisi kadar yaralı beş kişiyle tanışacağından habersizdir. Ummadığı ve tanımadığı bir tabloyla karşılaşır: Sokaklarda büyümüş bir aile vardır karşısında. Ailenin lideri ve beyni olan Yankı, gücü ve merhameti olan Bartu, bacakları ve sessizliği olan Lâl, elleri ve rengi olan ikiz

Buradayım. Fısıldıyorum, beni duyun. Sessizlikle savaşırken, gürültülere koşan o adam benim; bedenimdeki her izin sorumlusu yine kendimim ama hiçbiriniz benim gibi olanları duymadınız. Bağırıyorum, beni duyun. Gücüme, bedenime, ruhuma yaptığım her şeyin sorumlusu kendimim ama hiçbiriniz savaş verenlere ellerinizi uzatmadınız. Haykırıyorum, beni duyun. Ellerinizi bedenimdeki yanık izlerine dokundurun, parmaklarınızın ucundan acı akarken gözlerimin içine bakın; gerçekten görüyor musunuz? Susuyorum, beni duyun

Hissediyorum. Avuçlarımda hatırlamadığım geçmişimin silik lekeleri, şimdinin acılı izleri, geleceğimde ölümün emareleri var; ellerimde tuttuğum papatyaların dallarında avuçlarımdaki yetimler idam ediliyor. Görüyorum. Karşımda sonbaharı anımsatan kurumuş yaprak sarısı gözlerle bir adam bana bakıyor, omuzlarındaki kuklası olduğu ipler kesilmiş fakat hemen yanındaki çocukluğunun ipleri parmaklarında duruyor. Yapraklar kalbimin üzerinde daha fazla soluyor, onun kalbinin atışları benim papatyalarımı canlandır

Buradayım. Fısıldıyorum, beni duyun. Sessizlikle savaşırken, gürültülere koşan o adam benim; bedenimdeki her izin sorumlusu yine kendimim ama hiçbiriniz benim gibi olanları duymadınız. Bağırıyorum, beni duyun. Gücüme, bedenime, ruhuma yaptığım her şeyin sorumlusu kendimim ama hiçbiriniz savaş verenlere ellerinizi uzatmadınız. Haykırıyorum, beni duyun. Ellerinizi bedenimdeki yanık izlerine dokundurun, parmaklarınızın ucundan acı akarken gözlerimin içine bakın; gerçekten görüyor musunuz? Susuyorum,

Hissediyorum. Avuçlarımda hatırlamadığım geçmişimin silik lekeleri, şimdinin acılı izleri, geleceğimde ölümün emareleri var; ellerimde tuttuğum papatyaların dallarında avuçlarımdaki yetimler idam ediliyor. Görüyorum. Karşımda sonbaharı anımsatan kurumuş yaprak sarısı gözlerle bir adam bana bakıyor, omuzlarındaki kuklası olduğu ipler kesilmiş fakat hemen yanındaki çocukluğunun ipleri parmaklarında duruyor. Yapraklar kalbimin üzerinde daha fazla soluyor, onun kalbinin atışları benim papatyalarımı canlandır