"Ruhumdaki sıkıntıyı sokaklara dökmek için dışarıya çıkmaya çalıştığım sırada… aynalı vestiyerden şapkamı alıyordum, önce nefesim kesildi, sonra her yerim titremeye başladı. Aynada kendime baktığımda dehşete düştüm. Elim, yüzüm mosmor olmuştu. Boğulur gibi oldum. Son bir gayretle kendimi dışarıya attım, dışarıda daha rahat nefes alacağımı sanıyordum. Fakat boğulma hissim hırıltılı bir solumayla devam etti. Kapının önünde yığıldım kaldım. Komşum Marangoz Mehmet, beni apar topar kamyonetiyle hastahaneye götür

“Karga sesleri, yatak odasının duvarında asılı olan ‘Buğday Tarlası ve Kargalar’ resmindeki tarlaların üstünde uçan kargalardan geliyordu. Hayat Mecmuası’nın ortasından çıkarıp duvara yapıştırdığımda, ‘Buğday Tarlası ve Kargalar’ resmini Van Gogh’un intihar etmeden iki gün önce yapmış olduğunu, resimdeki kasvet ve sıkıntının Van Gogh’un ruhsal çöküşünün ve hayatta sığınacak bir olanağı kalmayışının bir belgesi, bir itirafı olduğunu bilmiyordum. Bu resimdeki sanatsal büyüyü, yoğunluğu, yürekteki çılgınlığı,

Ellerine sağlık Hasan Baran, Telkadın, unutulan şeyleri fısıldıyor. Giderek sevgisizleşen dünyada, tellerin soğukluğunda sıcacık sevgiyi yaratma ve yine aynı ellerin hoyratlığında, yıkıcılığa ve yok edişe geçişin kurgulanmasındaki başarını, anlatım gücünü yürekten kutluyorum. Yaşar Kemal Kitap akıcı ve canlı bir serüven üzerine kurgulanmış. İnsan hayatının yüzleşmesi gerektiği duygular içtenlikle aktarılmış. Mutlaka okunması gereken değerli bir kitap. Sunay Akın Hasan Baran’ın romanı o kadar zengin bir

Ülkesi için savaşmış askerler, isabetli karar vermiş politikacılar, hatta kritik bir son dakika golü atıp maçın kazanılmasını sağlamış futbolcular, kahraman denilince aklımıza gelen ilk örnekler olsa da aslında bunlar fark etmesi kolay kahramanlardır ve biz onları her gün televizyonlarda görürüz, radyolarda duyarız, gazetelerde fotoğraflarını görürüz. Fakat ya Anadolu'nun ruhuna karışmış kahramanlar? İşte onlardan biridir Uğur Dündar. Bu ülkenin yetiştirdiği bir Anadolu kahramanıdır... İşte bu roman; Uğur

İstanbul’a kar yağıyor. Beyaz güller, döne döne… sis içinde… Gözümde hatıralar uçuşuyor! İstanbul’a kar yağıyor. Beyaz güllerle doluyor gökyüzü! Rahat bir nefes gibi, karın kokusunda, beyaz bir ışıkla yükseliyor. Beyaz güller, gökyüzünden İstanbul’un üstüne dökülüyor! Kar yağıyor, beyaz güllere konan beyaz kelebeklerle dolu hava… Nasıl da çağırıyor beni… İstanbul’un yedi tepesi beyaz aydınlığa boğulmuş. Çağırıyor beni. Hani ilk kez gibi, daha önce gelmemişim gibi…"

Bir zamanlar, ‘Binbir Gece Masalları’nı okurken, ilerde bir padişaha benim de hikâyemi Şehrazat gibi anlatacağım ve nemli, değerli taş tozlarıyla renklendirilen tezhipli sayfalara nakşedileceği aklıma hiç gelmezdi. Bazen insanın aklına gelmeyen şeyler başına geliyor. Fakat ben Şehrazat gibi canımı kurtarmak için masallar uydurmayacağım. Ne yaşadıysam, ne hissettiysem, olduğu gibi hikâye edeceğim. Benim hikâyem Elsa’yı tanımamla başlar padişahım. Ah o Elsa! Beni o çöl köyünde bilginin cennetine götüren eşsiz

Uğur Dündar kimseyi satmaz. Sağlam adamdır. Dön sırtını, koy önüne milyarları, aileni, git. Yıllar sonra dön gel, o emanetler aynen orada duruyordur. Nöbetinde de Uğur vardır. Günümüzde azalan, yok olmaya yüz tutan pek çok hasleti, Uğur bir mahfazanın içinde saklamış ve korumuştur. Siz dönene kadar o mahfazanın kapağının hep kapalı tutulacağından olabilirsiniz. * * * İyi bir kitap oldu. Okuyun derim. Uğur… Seni seviyorum kardeşim. Sayıyorum da…