Türkistan, İran ve Hindistan Alt Kıtası gibi farklı kültürlere sahip üç mühim bölgenin kesiştiği bir alanda yer alan Afganistan bugün de yeryüzünün en fakir ve altyapı açısından en sorunlu ülkelerinden biri olmaya devam etmektedir. Ülkede demokratik bir yapı kurulduğu söylenemeyeceği gibi hem İslami radikallerin hem de ‘savaş lordları’ denilen yerel aşiret liderlerinin toplum üzerindeki baskısı bugün de hissedilmektedir. Çeşitli uluslararası cihatçı hareketler dün olduğu gibi bugün de Afgan gençliğini kendi

Ortodoksluğun ve Hellencenin hâkim olduğu, kendini her zaman “gerçek Roma” olarak kabul etmiş bir devletin sınırları içinde yaşamakta olan Bizans Yahudilerinin kültürel kimliklerinin dayandığı temel kaynaklar: Musa Yasaları ve diğer kutsal metinlerle belirlenen dinsel gelenek, Hellenistik Kültür ve Roma hukuku tarafından belirlenen kamusal kimlikti. Bizans Yahudileri kendi hanelerinde veya komünyon sınırları içinde Musa yasalarına: genel kamusal hayatta ise Roma hukukuna bağlı, Hellence konuşan vey

Akhaimenid ailesinin idaresi altında Persis bölgesinde kurulan imparatorluk, tarihe damga- sını öylesine güçlü bir biçimde vurmuştu ki imparatorluğun yıkılmasından binlerce yıl sonra bile İran hâlen onların döneminde olduğu gibi Persia olarak anılmaktaydı. Bu nedenle tarih- çiler İran’daki her canlanma döneminden “Pers İmparatorluğu’nun yeniden doğuşu” ya da “Perslerin geri dönüşü” olarak söz etmeyi severler. Sāsān ailesinden Ardāšīr’in MS 224’te kurduğu yeni krallık da modern tarihçilerin gözünde Yeni

Afganistan için “Sovyetlerin Vietnam’ı” denilir. Bu söylemin Afganistan öznelinde ne kadar hatalı bir benzetme olduğunu tarih bize göstermektedir. Vietnam işgalden kurtulduktan sonra bir barış ülkesine dönüştü. Afganistan ise hale “Soğuk Savaş’ta” başlayan sarsıntının devam ettiği; hatta şiddetlendiği bir kaosa sürüklendi. Neden böyle oldu? Batılıların “Soğuk Savaş” dedikleri ancak Afgan halkı için oldukça “sıcak” geçen savaş, Afganistan’da neden sona ermedi? Soğuk Savaş teorisyenleri şiddetin Kızılordu’dan

Küçük Mysia olarak da anılan Bandırma, Gönen, Erdek, Manyas ve Marmara adalarından oluşan coğrafya, yeryüzünün en zengin tarihi ve kültürel mirasına sahip köşelerinden biridir. 1920'lerin ortasında genç bir tarih muallimi olan İsmail Hakkı (Uzunçarşılı) da Mysia bölgesinin büyüsüne kapılanlardan biriydi. 1925 yılında eski yazıyla ve döneminin bilimsel jargonuyla basılan çalışması Karesi Vilayeti Tarihçesi uzun yıllar boyunca kendi alanında biricik eser olarak kalmıştır. Aradan geçen on yıllarda bu eser hem

İslAm sanatı denilince akla ebru, tezhip, minyatür, hat gibi gelenekselleşmiş dallar gelmektedir. Oysaki erken asırlar boyunca İslâm sanatında, genellikle Çin ve Orta Asya ülkelerinden ithal edilmiş yukarıda anılan sanat dallarının değil; mozaik, fresk, kitap resmi, alçak-yüksek kabartma, heykel gibi Yunan-Roma ve Eski Önasya kültürlerine özgü sanat dalları baskındır. İslâm sanatının bu erken dönemi, sonraki yüzyıllarda tam bir unutulmuşluk içinde yitip gitmiştir. Öyle ki arkeolojinin doğduğu dönemlerde Ak