Sevmek Ölmekle Başlar diyor Murat Başaran. Bir kitap için oldukça düşündürücü isim bulmuş. Birisine korkunç gelen ölüm olayı, bir diğerine sevgili ölüm olur. Mesele farkı idrak etmekte. Murat Başaran'ı okursanız yakaladığı üslûbu ve ördüğü tefekkür motifli cümleleri biraz hayret, biraz da takdirle karşılarsınız. Abdurrahim Karakoç Murat Başaran tarihi ve manevi motifleri ustaca yerli yerinde kullanıyor. Dili çok sade olmasına rağmen, şiirli ve zengin...Kendisinden çok güzel eserler bekliyorum... Ahmet Kabak

Ve biz, at sırtında Orta Asya'dan hicret eden yorgun bir kavimdik. Kendisine yurt arayan bir aşirettik; nihayetinde birkaç yüz çadırla Söğüt'e yerleştik. Bizim hikâyemiz işte böyle başladı. Çadırımızın direğini Söğüt'e diktik. İplerinin çivilerini 3 kıtaya çaktık. Torunlarından olmakla kendimi 'bahtiyar' hissettiğim ecdadım Ertuğrul Gazi'den Vahideddin Han'a teşekkür hisleriyle doluyum. Keşke hepsini tek tek görebilseydim ve ellerinden öpebilseydim. Ve fakat müsterihim: Cennet bunun için değil mi?

? Aşk mı, dedi kadın. Sanki Yavuz âşık olamazmış gibi! ? Aşk, dedi Yavuz. Yaşadığıma, daha doğrusu hissettiğime ilk anda ben de isim koyamadım. Ama olsa olsa aşk olurdu bunun adı. Çünkü iptal oldum bir anda. Bir anda bir duygunun potasında eridim âdeta. Eridim ve bittim. Kadın dikkat kesildi. Dinlediğini açıkça belli etti ve sanki her hâliyle Anlat, eğer aşkı anlatacaksan acele et. der gibiydi. Yavuz Artık anlatmayacağım. deyip kalksa, gelmek için bu kadar inat eden kadın neredeyse onu durduracak ve konuşma

Bir ömür boyu yetmezdi bana... Ben seni severek... Cenneti istemeyi öğrendim; ve sonsuzluğu... Uykuyu uysal bir kedi gibi yanıma alıp, şafak vakti ettiğim dualarda... Sana ve sevgime bakıp... Rabbimi öğrendim... O'nun büyüklüğünü öğrenmenin mümkün olmadığını öğrenip... Hayreti öğrendim...

"Bir an gelir, yabancı bir şehirde, lisansız kalır insan... İnsansız kalır! Susmanın vakti gelip çatmıştır ve üstelik geç fark edilir... Telaşları, şehrin artıkları gibi rüzgâra verme zamanıdır; avare sürüklensinler... Muhasebe için çok geçtir; mesai bitmiştir bu şehirde... Yanında taşıdığın bütün çantalar anlamsızdır... Ve hazırladığın armağanlar... Usulca bırakırsın bir köşe başına... Ve hiç kimse gibi veya herhangi biri... Karışırsın kalabalıklara...

"Asırlar boyu konuştum içime... İnandım ve konuştum... Ve siz duydunuz... Artık ne söylemeye, ne yazmaya gerek var. Bütün bu yorgunluğa, bir tebessümdü aradığım. Kalitelisinden... Pahalısından... Ben sevginin tarifini yaptım çoktan... Ve devayı gördüm hiçlikte... Sevgiyle yoğrulmuş bir hiç... Hüzün tadında... Efendim; Anlatamıyorum; ama anlamalısınız...

Evet itiraf ; İstanbulsuz olmaz ! Ama bu tutku İstanbul`a teslim olmuş bir ruh hali getirmesin aklınıza. Ne kadar seviyorsam, o kadar didişme halindeyim. Sanki İstanbul isteseydi, bugün içimi burkan birçok çirkinliğe mani olabilirdi diye inanıyorum... Bütün haşmeti, mehabeti, sırları ve zenginliğine rağmen, bir umursamazlık ve boş vermişlik seziyorum İstanbul`da... Hayatla hesabını görmüş, kıyamet gününü bekleyen yorgun bir savaşçı gibi.. Etelerini toplayıp boğazın kenarına uzanmış... Kimi zaman uykuda.. K

"Ben orta şekerli kahveyi çok severim. Sonra şafak vakti yağan yağmurun serinliğini...Gün daha doğmamışken, eski bir İstanbul sokağında yokuş tırmanmayı...Siz alçak bacalardan tüten dumanla haşır neşir olmuş daracık İstanbul sokaklarını bilir misiniz? Veya eski bir mezarlıkta, üç yüz sene önceki asaletiyle bugüne tavır koyan, yıkılmaya yüz tutmuş sarıklı mezar taşlarını... (Arka Kapak´tan)