Herkesin kendine sorması gereken bir sorudur: “Bir gün göçmek zorunda kalsaydım, yanıma neler alırdım?” İşte, insan hayatının, sahip olduklarının ve hiçbir şekilde sahibi olamadıklarının bir çantaya sığışmış hali: Göçmen bavulu. Öyle ya, göçmek, yanında götürebildiklerinden ibarettir. Eğitim için uzak bir kıtaya, fabrika işçisi olmak için Avrupa’ya ya da canını kurtarmak için komşu vatana… Her biri ne kadar farklı hikayelerdir ve fakat eşkalleri bambaşka olsa da bu hikayelerin özündeki müşterek ayrılık acıs

Sirkeci’den kalkan bir trene bindiler ve son istasyon Münih’teki 11. Peron’da bir yanı memleket bir yanı gurbet olan bir hikâye başladı. 1961’de Almanya’nın Türkiye’den işçi kabul etmeye başlamasının ardından umut yüklü tahta bavullarıyla Anadolu’dan yola çıkan işçilerin hikâyesi bu. Bir yanda memleket türküleri çalarken, bir yanda işçi tulumu boy gösterdi. Gidenler, memleketten gelecek bir selamı, kalanlar onların dönmesini bekledi. Köklü bir değişimin ilk adımları atılırken kendilerine yeni bir dünya kurm

Göç hikâyeleri, genellikle “gurbet” ve “başarı” arasında sıkışıp kalır. Kreuzberg ise, bunun hep böyle olmadığını görmek, bu denklemi kırmak için yeryüzündeki en ideal seyir tepelerinden biri. Ötekilerin Başkenti kâh göçmenlerin Berlin Duvarı’ndaki izlerini takip ediyor, kâh Berlin’in iki meleği Damiel ve Kasiel’le birlikte şehrin üzerinde dolaşıyor. David Bowie’yle aynı şarkıyı mırıldanıp Berlin Ulusal Müzesi’nden Almanya’nın en ünlü tablosunu çalan Ulay’ın arkasından koşturuyor. Almanya’nın

Eşim Almanya'ya gidiyorum dediğinde hiç ses etmedim. Adını ilk defa duyuyordum. Yolculuk trenle üç gün sürüyor dediği o an anladım. Demek benden bu kadar uzağa gidiyordu. Eşimden bant gelmiş, bütün ev teybin başındayız. Eşim bantta 'iyisiniz inşallah' diyor bütün ev 'iyiyiz iyiyiz' diyor, 'köye kar inmiştir' diyor, herkes 'indi indi' diyor. En son anasını, babasını herkesi andı, kalanlara da hasretle selam ederim dedi. İşte o kalan bendim. Bazı aileler vardı hani, çok önemsenmezdi. Ama her bayram kapınızı ç