Güvercinleri izliyor, sırtına değecek kafası korkma çocuk! kuşlar, terk etmez hiçbir yeri sınırlar insanlara çizili onların ayakuçlarına, akıl uçlarına korkunç düşlerine, gıcırdayan dişlerine çizili renksiz gülüşlerinde sakladıkları kırgın geçmiş sen söylemiştin elindeki mısır koçanıyla mızıka çalıyordu adam yalnızlık gökyüzüne benzer, çocuklar kuşlara nesneler, neyi görmek istiyorsan ona korkma çocuk! kuşlar, terk etmez soğumayan bir şehri

Özgür Zeybek, küçük harflerle mutluluğun sesini uzatıyor önümüze. Kuş dilinden mektuplar yazdığını söylüyor atletlerine, bazen kuş ötüşü kadar narin tellendiriyor bunu; gerek uyaklarla, gerek yürek çınlamalarıyla. Atlasa koşan çocuk dediği kadar var kendinden söz ederken. Aşık olan herkes, gözleri açık ölür yazan birinin kederi ve adım sesleri var dizelerde. Olanca kuvvetiyle hüzne çağıran; ayrıca umut dolu hep: kendine bağlı ve tekrarlamaktan sakınmayan... 'küstüm, bitmedi' diyor bir şiirinde. onun kendiyl