Bizim yaylalarda vargit çiçekleri vardır. Sonbaharda yaylacılara artık gidin mevsim bitti, der gibi pembe pembe açarlar. İşte biz vargit çiçekleri gibi vakti geldiğinde hayatımızı kötüleştirenleri gönderelim artık. Yaşadığı kötü hayata başkaldıran vargit diyen kaç kadın var söyleyin? Vargit çiğdemleri gibi çekiciliğimizi, direncimizi deliliğimizden mi alıyoruz acaba? Bak şu hayatımıza... Bu kadar çile, bu kadar eziyet, bu kadar yorgunluk, zorluk yaşıyoruz ama erkeklerden daha mutluyuz. Neşelenip gülüp oynuy

Yazar: Kolktif: Kemal Karataş,Meryem Gülbudak,Ali Dönmez,Fatma Kırmaç Kılıç,Ali Yılmaz Baharın sonlarıydı. Tarlada bir nohut ta-nesi, penceresi açık olan yuvasından başını uzattı. Esen yel yüzünü okşadı, sesini duy-du rüzgârın. Heyecanlandı. Odasındaki kar-deşine dönerek, Ben şu sesleri merak edi-yorum. Hep uzaklara gitmek istiyorum dedi. Kardeşi korkarak ona döndü, Bizim aile-mizde yolculuğa çıkan yok, dışarıda ne var bilmiyoruz, kaybolursak annemiz üzülür. Bence odamızda kalalım dedi.

Seksen yıl önce bu vakitler, yalnızca düğünlerde giydiği saten kumaştan yeleğinin içinde, kır saçlarının diplerine kadar terlemiş kemençeci, kundurası ile balkonun ahşap zemininde, hayatında tuttuğu son ritmi işitiyordu. İki yıl önce bu vakitler, yemenisinin oyalarından damlayan yağmur damlalarının ıslattığı ellerinde sımsıkı tuttuğu bir taş vardı kadının. Bundan üç yıl önce Yırca'da altı bin zeytin ağacı kaşları çatık bekliyordu. On ay önce bu vakitler, yolun kenarındaki kavak ağacı, önünden koşarak geç