"Ben Havva. Âdem'in kaburga kemiğinden yaratıldım. İsmim insanlığın kaderi kadar yaşlı.
Ben Havva. İlk günahtan suçlu bulundum. Çoğu zaman kendimi avuttum. Kışın ortasında açıp, yazın
ortasında soldum. Yalancı baharda çiçek açtım. Yalancı insanlara umutlar bağladım. Vefa da benim
cefa da.
Ben Havva. Şimdi hayatta en çok sevdiğim iki insanın mezarının başındayım..."
Yazdım...
Çünkü benim gibi kadınlara örnek olmak istedim. Onlara asla yılmamalarını, vazgeçmemelerini
haykırmak istedim. Her sabah uyandıklarınd