“Düşünsene Hızır Bendim”, hayatlarında en az bir defa Hızır’a ihtiyaç duyanların hikâyesini anlatıyor. En az bir defa insan olmanın neredeyse zorunlu şartı olan çaresizliğini fark edip göğe bakanların, en az bir defa yağmur getiren fırtınalardan medet umanların… Yani hepimizin.

Yeryüzü Genişlerdi, yakılıp yıkılan bahçelerden, bereketli tarlalardan, kuyulardan, çergelerden ve ormanlardan geçerek insana dair en temel soruları getiriyor bize. Her sabah yeni kelimeler doğuran ebelerden yazgısına boyun eğen erlere, ifritleri diline dolamışlara kadar bütün ins ü cin, duyduğu bu soruları yaşam hikâyeleriyle cevaplıyor. Yatılı okullarda geçen zamanları, kısacık kestirilen saçları hatırlayan, dahası, annesinin ellerini, babasının gölgesini taşıyan çocuklar da susarak bir cevap buluyor

Öykülerin merkezinde aile ve mahalle var. Şehirli, mazbut aile diyebiliriz. Kaybeden karakterler de nostaljik karakterler de neşeli hınzır karakterler de mevcut. Eksiksiz bir aile fotoğrafı bu sebeple. Güzel (nostaljik) bir aile fotoğrafı ya da bir kaç fotoğraftan oluşan bir kapak düşünülebilir. Ev içi ve ayna da (ama evlere has eski belki kenarları küflenmiş bir ayna) kitabın ruhunu ifade eden imajlar.)