Zamanın acı çanları onlar için çalarken kader Rozelin’i bu kez sevdiği adamın geçmişine hapseder. Rozelin, sevdiği adamın kalbinden intikam hissinin yakıcı varlığını silmek için ömründen peyderpey feda etmek zorundadır. Kendi zamanında ise onu bekleyen bambaşka bir sürpriz vardır. Hapsolduğu geçmiş, Rozelin’in kendi zamanında yaşadıklarını alaşağı etmiştir. Dostları artık azılı birer düşmana dönüşmüştür ancak aşk, hâlâ bıraktığı gibidir. Beni kollarının arasına aldı ve sıkıca sarıldı. “Bana dön

Geldim, buradayım. Hissediyor musun? Seninle aynı arafta nefes alıyoruz. Zevahirine değilse bile ruhunun surlarına çok yakınım. Duyabiliyorum nefesinin sesini kokusunu anımsayabiliyorum. Ortasına atıldığım enkaz, darmaduman olmuş belleğimle kardeş ve ruhumun pürüzlü duvarları sensizlikle sıvanmış, çok acı var. Adımlarımdan geriye kalan kanlı emarelere dönüp bakamıyorum, biliyorum. Hissediyorum. Çok yakınındayım, ateş mavisi...

Siz hiç bir ruha aşık oldunuz mu? Hare oldu. Öfkelendiğinde nasıl baktığını bilmeden, gülümsemesinden bir nefret boyu kadar uzakken acı kahve kokusuyla sınandı kalbi. Ateş'i sevmek çerçevedeki bir resmi sevmek gibiydi benim için. Üzülüyordum, kırılıyordum, heyecanlanıyordum. Bazen cehennemin ateşten labutları olanca ağırlığıyla cılız bedenimin üzerine devriliyordu, çoğu zaman hissedebileceğim en ufak duygunun zerresini bırakmıyordu benliğime. Oysa cansız bir resimde hep aynı bakan suretten ibaretti, ne zama