İmparatorluk’tan Cumhuriyet’e miras kalan eğitim, hem nicel hem de nitel yönden perişan durumdaydı. Devralınan eğitimin her kademesinde okullaşma oranı çok düşüktü. Eğitimin temel unsuru olan öğretmenin sayısı çok azdı, onların da çoğu gerçek anlamda öğretmen olarak yetişip seçilmiş değildi. Okulların fiziksel olanakları çok çok kötüydü. Eğitime ayrılan ödenek çok yetersizdi. Eğitimde dinsel-dünyevi ikilemi sürmekteydi. Cumhuriyet’in devraldığı okur sayısı nüfusun yüzde 7-8’i kadardı. Bunda kadınların oranı

Kanımızı ve iliklerimizi isteyerek köyün içine akıtmadıkça, kırk bin köyün kenarına münevver insanın mezar taşı dikilmedikçe bu köyün sırlarını anlayamayız. Köylüyü anlayabilmek (...) duyabilmek için onunla kucak kucağa, nefes nefese gelmek lazımdır. Onun içtiği suyu içmek, yediği bulguru yemek, yaktığı tezeğin ifade ettiği sırları sezebilmek ve yaptığı işleri yapabilmek şarttır. (Tonguç, 1939: 38-39) Köy meselesi bazılarının zannettikleri gibi mihaniki surette [biçimsel] “köy kalkınması” değil, mânâlı ve ş

Öğretmenliği kendim seçmiş değilim. Seçme şansım da yoktu. Yatılı bir okula girmem önemliydi. Ben okula girdiğimde sekiz kardeşten biriydim. Aile, yatılı olmadıkça tek çocuğu bile okutamazdı. Ama öğretmenliği çok sevdim. Öğretmenlik benim uzun koşumun çıkış noktası oldu. Başa dönsem yine bu mesleği seçerim. Benim için öğretmenlik sadece bir geçim kaynağı değil. Düşünsel ve ruhsal dünyamı besleyen en önemli kaynak. O olmasa örgütçü, yazar, aydın, iyi dost, iyi evlat, iyi kardeş, iyi baba olamazdım. So

Türkiye'de eğitim bilimleri öğretiminin başlangıcını Tanzimat sonlarına kadar götürebiliriz. Kuşkusuz ilk dönem yapılanlar bilimsel etkinlikten daha çok hazır bilgi ve pratik kazandırmaktan ibarettir. Gerçi, çağdaş anlamda eğitim bilimlerinin ve onun öğretiminin tarihi Batı'da da çok eski değildir. Antikçağ'dan beri birike gelen pedagoji bilgisi elbette önemlidir; ancak bu, gözlem, sezgi ve deneyimlere (deneylere değil!) dayalı birbirikimdir. Oysa çağdaş anlamda eğitim bilimleri öteki bilim dalları gibi bel

Köy meselesi zannettikleri gibi mihaniki surette köy kalkınması değil, manalı ve şuurlu bir şekilde köyün içten canlandırılmasıdır. Köyü öylesine canlandırmalı ve şuurlandırmalı ki, onu hiçbir kuvvet () kendi hesabına insafsızca istismar edemesin. Köylüler, şuursuz ve bedava çalışan birer iş hayvanı haline gelmesinler. Onlar da her vatandaş gibi, her zaman haklarına kavuşabilsinler. Köy meselesi bu demektir. İsmail Hakkı TONGUÇ Niyazi Altunya, yüzyıllar boyunca ezilmiş köy insanının, bilimin öncülüğünde ya