Zaten acı değil midir insanı yontan, Keder değil midir içten insanı olgunlaştıran? Belki bir Nurettin Rençber şarkısı çalar İkimiz birden ağlar, hüzünleniriz Aya eşlik edip dans ederiz Ne bileyim işte çocukça güleriz Notalara adımızı kazarız Bir Mehmet Uzun dizesiyle yeniden tadarız belki aşkı Yalnızlığa kırmızı bir bayrak açarız Uçurtmalar uçururuz mesela Özgürlüğüne kavuştururuz hapsedilmiş bütün kuşları Mermiler yerine yarınlar armağan ederiz çocuklara Dünyayı karartanlara kan kırmızı bir gül armağan ede

Bir kadın tanıdım Gökkuşağına hükmediyordu bakışlarıyla Zaptetmişti dünyayı merhametiyle, Kucak açmıştı her şeye Zulme, Acıya, Kedere Bir kadın tanıdım Yüreği Hint kumaşından Nereye dokunsa papatyalar açıyor Nereyi öpse bir çocuk bahşediyor dünyaya Hangi şehre gitse mutluluk çanları çalıyor