Bitse de gitsek düşüncesiyle hayatını sürdürmek zorunda kalan kadınlar için zaman geçmek bilmez. Hele bu hayatsız kadınlar, hayat kadınlarıysa. En çok dikkat çeken, buna rağmen en görünmeyen, silik kadınlardır onlar. Vardır ama yok gibidirler. Herkes görür, bilir ama görmezden gelinirler. İnsan değil de yürüyen et parçalarıymış gibi bedenlerine dokunmaktan çekinmez ama ruhlarıyla temas kurmaya korkarız. Kimi zaman kutsal sayılan, kimi zaman iblisle aynı kefeye konan. Hem göz önünde olmasın istenen he

Çocuk yaşta şahit olduklarımız, maruz kaldıklarımız, küçücük kalplerimizde öyle derinlere yerleşir ki köpürterek tazyikli sularla yıkasanız, fırçalasanız, kazısanız bile izi kalır. Dayak mağduru çocukların vücutlarında açılan yaraların çoğu, yetişkin oluncaya kadar iyileşir. Psikolojik şiddetin açtığı yaralar ise asıl yetişkin olunca ortaya çıkar. Korku gibi, güvensizlik gibi, öfke gibi duygular, hep çocukluktan gelir, yapışır kalır insanın üstüne. Annelik, Allah tarafından kadınlara bahşedilmiş en özel, en

Her koşulda susmayı öğretirler kadına. Biraz fazla konuşursa, görünmeyen ama yerli yersiz sallanıveren kuyruğunun ucu birine değiverir. Giymediği değil, giydiği şeyler tahrik unsuru sayıldığından, öyle her istediğini giyip de sokağa çıkamaz kadın. Kadın olmak hem güçtür hem suçtur bazen. Yüksek topuklular üzerinde tüm engebelere rağmen rahatlıkla yürür de kimi zaman düz zeminde tökezler kadın. Şiddete maruz kalmak, tacize, tecavüze uğramak gibi kavramların değişmez muhatabıdır. Bu yüzden, kendini korumak zo

"Allah kavuştursun" telefonları gelmeye devam ediyordu ve benim de tek istediğim buydu. "Allah'ım, tez zamanda hayırlısıyla kavuştur bizi ya rabbim" diye dualar ediyordum. Soranlara ise "İyiyim" demekten başka çarem yoktu. Çünkü gidişini en çok destekleyen kişi bendim. İyi olmam gerekiyordu. İyi olmalıydım. Peki gerçekten iyi miydim? Bu kitabı bir yazar olarak değil, 14 yaşındaki oğlunu tek başına Kanada'ya göndermiş bir anne olarak kaleme aldım. Lise ya da üniversite eğitimi için evladını Kanada'ya gönde

Masumane bir oyunla başlamıştı her şey. Birbirinden oldukça farklı karakterlere sahip beş gencin yolları üniversite yıllarında kesişir. Her ayın ilk cuma günü Harun'un şehir dışındaki evinde toplanmak üzere aralarında söz verirler ve sekiz yıl boyunca bu söze sadık kalırlar. Issız ve zaman zaman ürkütücü olmasına rağmen ormanın orta yerindeki bu ev, manzarası, sakinliği, tertemiz havası bakımından oldukça keyiflidir. Sekiz yıl sonraki son cuma buluşmasında gelişen tuhaf olaylar, işlerin karışmasına neden

Her şeyini kaybetmişken gün yüzüne çıkan bir günlükle hayatı tamamen alt üst oldu. "Onun mutlu olmasına dayanamıyorum." "Yaşamın bir anlamı kalmadı benim için. Artık sona geldik. Yenilgiyi kabul etme zamanı." 1980'lerde başlayıp günümüze kadar gelen, iki kız kardeşin duygu yüklü, ibretlik hayat hikâyesidir bu. Kimi zaman gözyaşlarınızı tutamayacak kadar duygulanırken, kimi zaman da tebessüm etmekten kendinizi alamayacağınız bir serüven. Bu serüvene dâhil olduğunuzda, anne-baba tutumlarından kardeş kıskançlı