Pamir, bir sabah uyandığında, kendini yatağında küçük bir kediye dönüşmüş olarak buldu. Yorganı tutan ellerinin pati olduğunu görünce dehşete kapıldı. Hemen yataktan zıplayarak aynanın karşısına geçti ve gözleri kocaman açılmış halde, gri tüyleri ve uzun bıyıklarına baktı. Pamir hayvanları sevmez hatta onlara hep kötü davranırdı. İşte şimdi o hayvanlardan birine dönüşmüştü! Ne yapacağını bilemiyordu. Ailesi o sabah kahvaltı için Pamir’i uyandırmak istediğinde yatağında bulamadı; çünkü korkuya kapılan Pamir,

Güçlü kadınlar acıyı daha derinden yaşarlardı. Dizlerinin üzerine değil yüksekten yere çakılmak gibi olurdu düşüşleri. Çünkü ruhlarının derinliğine inat kocaman ruhları bulutlara kadar ulaşırdı. Çok sevilmeyi hak ettiklerine inanırlar, ihaneti kabullenmezlerdi asla. Aşka değil sevgiye inanırdı onlar, zira gelip geçici olmamalıydı duygular. Net olmalıydı seven ve su gibi berrak. Dışından içini görebilmeliydi sevdiğinin. Puslu yaşanmışlıklarla yüzleşmek ve sisli geleceği kabullenmek yerine, her defasında y